Dappere dingen!

Vertwijfeld verplaatst ze haar gewicht van het ene op het andere been. De keus is moeilijk voor zo’n jonge meid en dat is van haar gezicht te lezen. Ze kijkt achterom, steun zoekend bij haar moeder die even verderop staat. Moederlief bemoeit zich er zo min mogelijk mee, want het moet haar eigen keuze zijn.

Even verderop staat nog een jonge meid met hetzelfde probleem te overleggen met haar vriendinnen die al een keus hebben gemaakt. Haar vriendinnen doen het, maar zij twijfelt aan alle kanten. Even later zie ik dat ze een besluit heeft genomen en sluit achter aan de rij. Nog niet helemaal overtuigt, maar ze staat er.

Als ik denk dat iedereen is geweest zie ik twee meiden met hun moeders praten. Waar zouden ze het over hebben? Gaan ze het ook doen of twijfelen ze nog. De een kijkt overtuigt, de ander heeft een licht onzekere blik in haar ogen. Mijn nieuwsgierigheid neemt de overhand en loop op hen af. Ze gaan het doen. Zij ook al. Ik zie moederlief wat zorgelijk kijken. Ze vindt het toch wel een beetje zonde.

Als onderdeel van het 10 jarig jubileum van de school heeft school een knipstand ingericht in een hoekje van de gymzaal. Ik mag foto’s maken, van voor en na het knippen. School heeft enkele kapsters uit het dorp bereid gevonden gratis haren te knippen voor Stichting Haarwensen. Gelukkig waren er ook enkele moeders die het kappersvak in de vingers hadden, anders hadden ze het niet gered in een avond.

Als er nog twijfels bestonden namen die af toen eenmaal het eerste meisje haar prachtige ingevlochten haar had laten afknippen en de contouren van het nieuwe kapsel langzaam te zien waren. Uiteindelijk hebben 15 dappere meiden hun haar afgestaan aan Stichting Haarwensen. 

Spijt? Vast, maar ze hebben het toch maar gedaan! En gelukkig voor hen groeit het haar zo weer aan!

Mijn fles, mijn afschuwelijk dure fles shampoo!

Blijft een irritant terugkerend werkje, was in de droger stoppen. Maar ik doe het wel bij gebrek aan zin om het op te hangen aan de lijn. Het voetbal zit me in de benen en het zweet zit vastgekleefd tussen m’n oksels en mijn shirt. Meer van dat soort viezigheid wil ik er niet bij en dus moet de was in de machine.

Zoonlief is onder de douche! Ik word wreed verstoort tijdens mijn werk als ik geschreeuw uit de badkamer hoor komen. Niet zachtjes, maar buurtwekkend, wat ik weer zorgwekkend vind, want niet iedereen hoeft mee te genieten van de sores bij ons in huis.

Ik ren naar beneden en maan zoonlief z’n pijn iets minder hard uit te drukken. Dat helpt! De dikke bult achterop zijn rug getuigt van een flinke botsing met de kraan. Daar mag over gekermd worden … beslist … ik zou een flinke verwensing hebben uitgestoten.

Terwijl ik zoonlief tot bedaren breng dwaalt mijn blik door de badkamer en blijft stilstaan bij mijn shampoo in het nisje. Ik verstar en kijk nog eens goed. Mijn volledig gevulde afschuwelijk dure fles shampoo is gehalveerd. Dit vind ik beslist een verwensing waard, maar doe het niet. Blij is voor even geschrapt uit mijn woordenboek en vraag met ingehouden woede, die natuurlijk iedereen aanvoelt, wie mijn shampoo heeft aangeraakt.

 

Een schuldige blik en een bibberig stemmetje dat ‘ik’ stamelt. Best wel zielig, maar op dat moment ben ik meer bezig met mijn dure shampooflesje die zo heerlijk ruikt en lekker in mijn haar aanvoelt. Dit heeft zoonlief nu ook ervaren. Hij wilde graag dat zijn haar lekker ruikt en fijn aanvoelt en dacht dat hij daarvoor heeeel veeel nodig had.

 

Ik heb zoonlief vertelt dat je niet altijd veel nodig hebt om lekker te ruiken. Dat het soms zelfs wel eens stinkt als je teveel gebruikt. Voorlopig even geen dure fles meer voor mij … 

Hoezo? Ik hou van bloemen?

Het kan niemand uit mijn omgeving ontgaan dat ik van bloemen hou. Elke vierkante meter in mijn tuin is bedenkt met bloemen en planten. Regelmatig zie ik, als ik in de keuken achter mijn computer zit, mensen mijn bloemen in mijn tuin bekijken als ze langs lopen. Dan glim ik, want ik vind niets leuker dan dat mensen van mijn bloemen genieten.

Bijna dagelijks sta ik stil bij de bloemen in mijn tuin. Is het niet om te ruiken, is het wel om ze te bekijken. Om een goed en eerlijk beeld te schetsen. Mijn tuin bestaat niet uit een buitensporig groot oppervlak, wat ik natuurlijk wel zou willen. Maar ik moet het doen met wat ik heb en ben blij met alles wat er in groeit en bloeit. Behalve onkruid dat trek ik er uit, tenzij ook dat mooie bloemen geeft en mijn favorieten niet al te zeer in de weg zitten. En ... niet geheel onbelangrijk, maar waar onkruid wel om bekend staat, als het maar niet als een gek door mijn tuin groeit ...

Een dikverdiend glimmend stuk plastic!

Zoonlief ligt verheerlijkt op de bank met een glimmend afzichtelijke beker in zijn armen geklemd. Hij heeft net zijn kussen en een laken van boven gehaald om zich eens lekker op de bank te installeren. Terwijl hij naar voetbal kijkt houdt hij het plastieken geval stevig vast en kijkt er af en toe verheerlijkt naar.

Zaterdagochtend vroeg gaat de voordeur open en komt manlief binnen. Onze kleine kerel mag met z’n broer mee voetballen en dus moeten zijn voetbalschoenen en scheenbeschermers gauw uit de kast worden getrokken.

Onze kleine kerel heeft nog niet eerder zeven tegen zeven gespeeld (hij speelt nog vier tegen vier, competitie voor de jongsten) en gaat dit nu voor het eerst meemaken. Ik vind het spannend, want het zijn allemaal jongens die een heel seizoen lang met elkaar gespeeld hebben en dan komt mijn kleine kerel daar ook even tussendoor gerend. Maar iedereen kent onze kleinste en accepteren direct dat zoonlief meedoet en vinden het helemaal gewoon.

Na even wennen weet zoonlief wat hij doet en speelt leuk mee met de rest van het team. Niks niet bang van de tegenstander, er gewoon op af gaan. Ook de m’n oudste speelt de sterren van de hemel en laat als verdediger geen bal door! Zo leuk dat ze beiden samen hebben gespeeld en een tweede plaats in de wacht hebben gesleept.

Terwijl zoonlief op de bank ligt en de beker voor de zoveelste keer van alle kanten bekijkt, verheugd hij zich nu al op morgen. Want morgen … morgen mag ie mee naar school!!!

Mooi paars (of roze?) is niet lelijk!

Wat staat mijn tuin weer vol met bloemen! Elke ochtend als ik de tuindeur open doe wordt ik verwend met doordringende geuren. Meestal heb ik zo 's ochtends vroeg lichtelijke haast, want de kids moeten op tijd op school worden afgeleverd. Maar soms moet je je moment pakken en dat heb ik laatst dan ook uitgebreid gedaan!

Wat kunnen kleuren die in dezelfde categorie lijken te vallen toch zo verschillend zijn. Ik vind ze prachtig!