Something blue

Wat ga je doen en wat wil je zien, want dat we de hele Floriade niet in een dag kunnen bekijken staat wel vast. Een derde van het park hebben we niet gezien. Dat ontdekten we toen we aan het einde van de dag met de kabelbaan het park over gingen. Echt aanbevelenswaardig overigens!

Maar dat we niet alles hebben gezien is geen probleem. Er is zo veel te zien dat we daar meer dan genoegen mee hebben genomen. Onderweg waren overal plaatsen om uit te rusten en te genieten van alles wat groeit en bloeit. Dit onder het genot van je eigen meegenomen eten en drinken of op een terras waar het eten en drinken heerlijk is, maar schreeuwend duur.

Een aandachtspuntje, niet geheel onbelangrijk voor alle pinners. Heb je geld nodig? Pin dan in je eigen omgeving of meteen aan het begin van het park, want verder is er geen enkele pinmogelijkheid. En als je iets moois hebt gezien en je kunt er niet pinnen moet je het hele stuk terug lopen wat echt zonde is van je tijd!

 

 

 

Verdriet vangen

Ik wil je vangen,

maar kan er niet bij.

Ik wil je omhelzen,

maar je bent  ongrijpbaar.

Ik wil je begrijpen,

maar je bent onbegrijpelijk.

Soms wil ik je koesteren,

maar dat laat de tijd niet toe.

Ik wil je pijn doen,

maar pijn ken je al.

Ik wil je loslaten,

maar je zal altijd onderdeel zijn.

Onderdeel van mij,

onderdeel van het leven.

(Voor vriendinlief)

Even tussendoor ...

'Maaaaam, hij rent weg, wat moet ik doehoen?' Zoonlief rent ondertussen achter een aangelijnde ieniemienie Micky aan die blij is even rond te kunnen dollen op het grasveld en over de straat. Ja wat moet je doen als hondlief het in z'n klein koppie heeft gehaald om rond te rennen. Stilstaan natuurlijk, maar dat vindt zoonlief zielig, want hondlief is zo klein dat hij vast gekielhaald wordt als hij ineens stilstaat. En dus wordt het meerennen, totdat Micky moe wordt.

Om 08.00 uur staat zoonlief al aangekleed aan mijn bed om kleine Micky op te halen. We mogen een dagje oppassen en dat dagje moet wel een dag worden. En dus sta ik om half negen bij broerlief voor de deur om Micky op te halen.

En dat wordt een geweldig leuke dag! Zodra Micky bij ons de tuindeuren door is en Tijger in het vizier heeft is hij niet meer weg te slaan bij konijnenmans. Konijn vindt het behoorlijk irritant zo'n spring in het veld naast zijn hok te hebben staan en zet het op een rennen, wat hij later omzet tot stampen. Maar konijnenmans is slim en heeft al gauw door dat Micky niet door het hek kan komen ... tot grote frustratie van hondlief die het liefst de hele dag met Tijger (ja wat een namen hé) had willen spelen.

Als het aan zoonlief ligt krijgt Micky geen moment rust en Micky vindt het tot mijn grote verrassing allemaal prima. Uitlaten, knuffelen, spelen, optillen, het is allemaal goed. Het lijkt tenslotte allemaal op spelen en dat is wat zo'n klein jong ding wel aanstaat.

Een dag als deze is snel voorbij en dus gaat Micky huiswaard, niet eerder dan dat hij een paar keutels in huis heeft achtergelaten .... maar wat zal hij lekker slapen!!!

(Volgende keer het vervolg van de Floriade.)

Een paradijsje is het

We hebben enkele meters de kassa gepasseerd als we stilstaan bij de berm. Het is zo'n prachtige kleurrijke bloemendeken dat het onmogelijk is om daar als floraliefhebber met een fotografiepassie onbewogen langs te lopen.

En we zijn niet de enige. De een na de ander haalt een toestel uit het hoesje om van de bloemenmassa een foto te nemen. Allemaal blije mensen die zich in een onmogelijke positie buigen om van die ene bloem een plaatje te maken.

Met toestemming van een ook al vriendelijke bewaakster zijn we voorzichtig de bloemenmassa ingegaan, want natuurlijk stonden de mooiste te ver weg om vanaf de kant te kunnen fotograferen.Wel voorzichtig, want er zullen na mij nog velen volgen die dit prachtige geheel op de gevoelige plaat willen vastleggen. En dan zijn we nog niet eens de brug over de Floriade in ... dat beloofd wat!

Een dagje Floriade met vaderlief

's Ochtends half negen. Ik ben net klaar om gauw wat drinken en versnaperingen te halen als ik een bekende auto, met daarin mijn vader, langs zie komen rijden. Nu al? Dat is vroeg! Komt goed uit, want het is een kleine twee uur rijden naar Venlo.

Ik stop gauw alle spullen in een tas, toch ook maar voor de zekerheid een regenjas, want je weet maar nooit. Nu mijn vader zo vroeg is, moeten we ook maar meteen gaan, des te eerder dat we er zijn. We zitten goed en wel in de auto of de regen komt naar beneden. Als we op de snelweg rijden vragen we ons serieus af of we niet toch beter een andere dag naar de Floriade moeten gaan. Maar nee, we besluiten door te rijden, we moeten per slot van rekening nog anderhalf uur.

Onderweg bel ik manlief of het weer toch echt wel beter wordt. En inderdaad 's ochtends regen, maar 's middags bewolking met zon en af en toe een bui. Dat kunnen we hebben en drie kwartier voor Venlo wordt het droog ...

En wat is het goed geregeld allemaal. Gelijk de snelweg af het parkeerterrein op. Daar kunnen we al beginnen met foto's maken, want de berm is de moeite van het fotograferen waard, maar we wachten nog even. We nemen de bus en een kleine tien minuten later staan we voor de kassa.

Als we hebben betaald begint de pret meteen. We moeten beslist een foto nemen van de berm, voordat we de brug naar de Floriade overgaan. Een fantastisch begin van een heerlijke dag ...

Wordt vervolgd!