Een stralende dag

Het is de laatste dag van de skivakantie. De dag begint, evenals de rest van de vakantie op een ochtend na, met een roze gloed. De berg waar wij tegenaan kijken is in prachtige kleuren gehuld. Een vogel ergens, doet de ochtend nog meer kleuren door z’n gezang. Dit beloofd veel goeds voor de rest van de dag!

Maar de ochtend begint met opstaan en dan voelen we ons verre van stralend. Moeizaam komen we uit bed en rekken ons loom uit. Na een intensieve week skiën behoort vroeg opstaan niet tot het favoriete onderdeel van de dag. Sterker nog we zouden het liefst nog een uurtje blijven liggen. Maar voor de skiles van de kinderen is al betaald en dus, Nederlanders als we zijn, gaan we vroeg op pad.

Na een stevig ontbijt sjorren we alles weer aan en gaan vol goede moed richting skidepot. Aan het einde van de skiweek ruikt zo’n skidepot verre van fris … Alle zweetluchten vermengen zich tot een zwaar onplezierige geur. Maar daar zijn ramen voor. Alles staat dan ook wagenwijd open.

De piste ligt er prachtig bij! Zodra de kinderen aan het lessen zijn gaan we samen de berg af. Wat ligt de piste er prachtig bij. Er zijn nog maar weinig mensen naar beneden geweest. Heerlijk zo’n geprepareerde piste waarop nog maar weinig mensen hebben geskied!

Na het middageten gaan we lekker met z’n vieren naar beneden. Als ik al even heb geskied, rem ik af en kijk om waar zoonlief blijft, maar zie hem niet. ‘Joehoe, mama, zoek je mij, ik ben hier!’ Zoonlief is me voorbij geskied en wacht een paar meter verder op mij!!! Het moet niet gekker worden … in enkele dagen tijd hebben ze zoveel bijgeleerd dat ze me met gemak bijhouden en een begin hebben gemaakt met parallelskiën.

Alles wat kidslief hebben geleerd brengen ze in de praktijk en laten ze ons uitgebreid zien. Wat een genot om zo met het gezin te skiën!  

 En wat is er nou leuker om na het skiën iets lekkers te halen …

Sneeuwmomenten

Als ik thuis kom loop ik naar de keuken en heb mijn jas al half uit. Mijn blik valt op mijn mobiele telefoon en gewoontegetrouw kijk ik of er een bericht is binnengekomen. Er is gebeld en een bericht achtergelaten. Het is vriendinlief. Ik trek mijn jas weer aan en bel haar onderwijl terug. Of ik zin heb om een rondje bos te doen. Nou dat wil ik wel. Het zal er vast heel mooi zijn met zo'n pak sneeuw. We lopen over een dik besneeuwd pad.

De sneeuw kraakt onder onze snowboots, maar verder is het muisstil. We zien een winterkoninkje in een soort van holletje verdwijnen dat onder de sneeuw ligt, maar boven op de grond van allerlei takjes is gemaakt. Ik ga vlak voor het holletje op mijn hurken zitten om deze prachtige, maar o-zo-kleine-vogel op de foto te zetten. Maar het beestje is me te slim af door via de achteruitgang te vertrekken. Ahhhh jammer!

Even verderop zien we een vinkje van de ene op de andere tak springen. Merels vliegen achter elkaar aan. We zien allerlei soorten sporen in de sneeuw. Konijnensporen, maar vast ook een reeënspoor.

We lopen door, ondertussen zacht praten en onze ogen de kost gevend aan de omgeving. Af en toe stoppen we om een foto te maken. Ergens langs het pad staan prachtig besneeuwde bankjes vlak bij een watertje. We maken volop foto's. Ieder van een andere kant.

De tijd gaat veel te snel, we moeten alweer terug. Het is bijna kwart over drie, tijd om de kids van school te halen. Kunnen ze ook genieten van de sneeuw!

Ja, hier heb ik dus echt even geen zin in hé!

Vrijdagmiddag.

Het wasrek hangt vol met inmiddels droge kleding. Daar bovenop een berg sokken. Ook droog. Ik gooi de berg sokken boven op de berg wasgoed in de mand dat ligt te wachten om te worden opgevouwen. Als ik al het wasgoed heb opgevouwen is helaas de mand niet leeg ...

De mand ligt vol met sokken. Allemaal van dezelfde kleur .... Een enkel paar sokken hebben een andere kleur, een streepje en de voetbalsokken zijn blauw, die zijn dan ook snel opgevouwen. Maar nu begint het echte werk. Ja, hier heb ik dus echt even helemaal geen zin in hé. Kortom, alles in mij schreeuwt ... weglopen, ga iets anders doen, negeer dit klusje. En dus ga ik naar beneden, want ik kan hoog nodig een bakje thee gebruiken. Het is tenslotte alweer een half uurtje geleden dat ik mijn keel heb gesmeerd.

Als het water kookt loop ik schoorvoetend naar boven en sleep de mand mee naar beneden. Soms vraag ik de jongens dit klusje te klaren .... oohhhhh. Maar dan gebeurt het dat manlief verschillende sokken aan heeft of de kids. Ik voel mij dit keer geroepen deze klus zelf te klaren.

Onder het genot van een dampend kopje thee met het uitzicht op de tuin waarin vele vogels zich tegoed doen aan al het lekkers dat hun wordt aangeboden begin ik met het uitzoeken van de sokken.

En ach ... wilde ik hier nou voor weglopen? Het is ook eigenlijk zo weer gedaan.

Stil zitten, heel stil zitten

Mijn armen worden moe. Mijn benen beginnen langzaam te protesteren door een beetje te gaan trillen. Maar ik ga zo min mogelijk verzitten, want stel dat het moment daar is en ik niet in positie zit.

In de tuin is het een drukte van belang. Een merel landt vlak voor het raam om zich tegoed te doen aan het bedorven vogelvoer dat ik in een voederbakje heb gestopt, omdat ik even niet wist waar ik het laten moest. Roodborst blijft wat aan de zijkant van de tuin hangen, om zo gauw mogelijk weg te kunnen vliegen als er gevaar dreigt. De spreeuwen hebben het gemunt op de pot pindakaas die aan het tuinhek hangt, even als de pimpelmees. Ze moeten er nu diep in duiken om nog wat lekker mee te kunnen pikken. De vinken en de mussen doen zich te goed aan het universele voer dat ik in de voederbakjes heb gestopt. Een van die bakjes is in anderhalve dag leeg ...

Wat een gezelligheid in de tuin. Af en toe vliegt een hele stoet weg, opgeschrikt door iets wat buiten mijn gezichtsveld gebeurt. Maar lang blijven ze niet weg. Zeker de mussen niet. Merel vliegt weer langs om vlak voor mijn neus te landen. Maar daar heb ik nu genoeg foto's van, ik wacht op de pimpelmees bij de pindakaaspot. En mijn wachten wordt beloond!

Eerst verkent hij de omgeving. Is er geen gevaar en kan ik nu werkelijk uit de pot snoepen? Na een intensieve inspectie van zijn omgeving doet hij zich tegoed aan de pindakaas. Hij hipt de pot in, pakt wat en hipt weer terug. Hebbes!!!

(Ik moet echt een zoomlens kopen, dan wordt de kwaliteit een stuk beter.)

Jaguar E-type

Goed, even een heel ander verhaal dan anders. Ik schreeuw het niet van de daken, maar ja ik vind auto's leuk! En vooral het type auto's dat goed op de weg ligt en bij voorkeur met mooi weer in moet worden gereden. Een leuke bijkomstigheid dat mensen er ook nog eens hun duim voor opsteken of hun nek voor verdraaien.

Het is alleen jammer dat ik zelf zo'n auto niet heb. Maar kijken is ook leuk en er in zitten nog beter. Vandaag had ik het voorrecht om in een Jaguar E-Type te zitten en er ook nog eens prachtige plaatjes van te mogen schieten.

En dus reden we naar de dijk om een plekje uit te zoeken om de Jaguar zo mooi mogelijk op de plaat te zetten. Na enkele foto's waren mijn handen zo'n beetje bevroren. Het was zo koud en er stond een fikse wind, maar met dit weer krijg je wel de beste plaatjes. En  ... ik mag niet klagen.

De eigenaren gaan hem weg doen en de auto is dus te koop bij Interclassics. Ze hebben ook een supergave Jaguar MK II 3.8 uit 1965 die je als trouwauto kunt huren!!! Wat een klasse wagen is dit ook! Mocht ik ook in rijden (Nou ja rijden, meerijden.) en op de plaat zetten.

En ... welke vind je het mooiste? Eerlijk gezegd kan ik niet goed kiezen.

Haarspeldbochten?