Mooie combinatie

Sneeuwvlokken vallen in een gestaag tempo neer. Het lijkt een rommeltje als ik er naar kijk, maar op de een of andere manier vinden ze allemaal hun weg, geholpen door de zwaartekracht.

Een uitstekende middag om wat te spelen met mijn camera. Ik heb prachtige bloemen gekocht en heb een onbedwingbare behoefte er steeds maar foto's van te nemen. Dit, omdat ze elke dag mooier worden. Alleen de achtergrond helpt niet mee om tot een mooi resultaat te komen en dus ga ik stoeien met kleuren.

De roze met blauwe combinatie is het mooist gebleken!

Een onmogelijke ontsteking

Verbazend zo comfortabel als die stoel ligt! De meeste mensen die gebruik maken van deze stoel voelen zich alles behalve comfortabel. Zorgen ervoor dat ze zo kort mogelijk van de stoel gebruik behoeven te maken, ondanks de ideale lighouding. Alle standen kunnen automatisch worden ingesteld.

Meestal kom ik binnen, zeg ik vriendelijk gedag en ga gewoon in de stoel zitten, wel op mijn hoede, maar niet bere nerveus of nagelbijtend. Maar vandaag is het anders, vandaag weet ik gewoon dat het niet oké is. Ik heb tenslotte niet voor niets gebeld.

Kiespijn valt gewoon niet weg te denken. De afgelopen week heb ik het echt geprobeerd, maar het is niet gelukt. Na een halve doos Ibuprofen, gecombineerd met Paracetamol, wat overigens beste redelijk te doen was, realiseerde ik me dat ik zo niet door kon gaan. De kiespijn van zoonlief gaf me de doorslag om te bellen ….

Gelukkig voor ons had iemand afgebeld en konden op onze eerste vakantiedag meteen om half tien komen. En daar stonden we dan, allebei met kiespijn. Bij zoonlief was de kies afgebroken. Na enig herstelwerk, zonder krimp van zoonlief, zag het er allemaal weer picobello uit.

En daar lag ik dan, lichtelijk in een krimp, bij voorbaat bang dat de tandarts me pijn ging doen. Dat kon niet anders. Maar het viel reuze mee. Hij voelde en voelde nog eens, oké dat deed zeer, maar niet onoverkomelijk.

Een foto bood uitkomst. Een ontsteking … waar notabene geen tand meer zit … hoe krijg ik dat voor elkaar. Ik werd, zonder woorden, gebombardeerd tot interessant geval. Vermoedelijk een verdwaalde wortel, van een kroon van mijn brug (Snap je het nog?), die niet behandeld is. En dus moet ik een week wachten op microscopisch onderzoek. Maar gelukkig wel met antibiotica … dat spul doet wonderen!

Nee niet wegklikken, je zit goed!

Nee niet wegklikken, je zit goed. Echt waar. Ik heb alleen mijn blog veranderd. Even wat opgefrist. Ik heb eigenlijk altijd hetzelfde. Ben niet zo van de veranderingen en dus heb ik graag heel lang hetzelfde. Zo min mogelijk gewijzigd. Lekker vertrouwd!

Maar ik zie zo links en rechts van mij de blogs veranderen. En mooi ook! Zien veranderen doet veranderen. En aangezien ik toch even niets te doen had ben ik een van die schaapjes die de kudde volgt. Wel een beetje vasthoudend aan het vertrouwde natuurlijk.

Het resultaat is een frisse blog geworden. Misschien veranderd er hier en daar nog wat, maar dat zal niet noemenswaardig zijn. Details.

Vind je het leuk?  

(Voor de nieuwsgierigen onder ons. Ja de foto van de de tulpen boven aan mijn blog heb ik zelf genomen.)

 Heerlijk deze eerste verschijnselen van het voorjaar. Ik kan er zo blij van worden!

Een moeilijke beslissing

We zitten met een heel gezelschap bij elkaar. Bijna alle ouders zijn aanwezig. Het gaat toch om het welzijn van je kind. Sommigen praten geanimeerd. Andere leunen achterover in afwachting van wat komen gaat. Een enkeling weet even niets te zeggen. Wat nerveus voor zich uitkijkend. En ik? Ik weet het niet goed. Met een bal in mijn buik ben ik naar deze avond gekomen, want als ik iets niet wil is een of ander cat fight waar niemand iets aan heeft.

Maar ik heb mij voor niets zorgen gemaakt. De man voorin de zaal is een daadkrachtig iemand en weet haarfijn te vertellen wanneer de discussie een verkeerde kant op dreigt te gaan. Het pestgedrag van de kinderen komt even aan bod, maar is ten diepste niet waarom we bij elkaar zitten.

Het is mij wel duidelijk dat er enige chemie in deze klas mist en lijkt me niet te herstellen door welk besluit dan ook. Maar er is wel degelijk een besluit genomen. Een besluit dat de stemmen doet verstommen en de aanwezigen diep adem doet halen. Vooralsnog een ingrijpend besluit die, omwille van iedereen, niet veel toelichting krijgt. Berusting volgt later als de grote hoeveelheid stof weer is neergedwarreld.

Soms doet een besluit alle partijen pijn. Een pijn die niet zomaar is weg te nemen. Een pijn die over gaat met de tijd. Wat voor de een ingrijpend is, is voor de ander een logische stap. Niet voor mij en ook niet voor mijn kind, die meer vragen stelt dan mij lief is. En voorliegen …. daar heb ik een hekel aan. Dus moet hij het doen met de weinige informatie die ik hem geef.

Voor nu  … op naar berusting.

Pesten of plagen, wat is het verschil?

‘Mam, de directeur kwam bij ons in de klas. Hij zei dat we niet meer mogen pesten en als we dat toch doen dan worden we geschorst.’ Dit klinkt erg kort door de bocht. Er zal vast het een en ander aan vooraf zijn gegaan, maar daar heb ik dan bar weinig van meegekregen. Diezelfde avond komt via de mail een uitgebreide toelichting op het gezegde van zoonlief.

Tijdens het avondeten is het onderwerp van gesprek, want wat is nou het verschil tussen pesten en plagen. Kan plagen ook uitmonden in pesten zonder dat een kind dat direct in de gaten heeft? Hierbij speelt, naar mijn idee, gezichtsuitdrukking een belangrijke rol. Dat betekent dat zoonlief goed moeten opletten, wat de consequentie is van zijn plagerijtje. Want, zo weet zoonlief inmiddels uit  ondervinding,  wordt een grapje niet altijd gewaardeerd, omdat deze niet wordt begrepen of omdat ieder zo z’n eigen humor heeft.

Pesten is het gedrag waarbij één persoon herhaald en gedurende langere tijd door een of meerdere andere bejegend wordt op manieren die leiden tot fysieke verwonding en/of psychisch lijden. (Bron: Wikipedia) Plagen is het op speelse wijze prikkelen van een ander door middel van verbale en fysieke grapjes. (Bron: Wikipedia)

Best een lastige kwestie voor zeven- en achtjarigen.  En omdat blijkt dat pestgedrag nogal speelt in de klas wordt hier de komende tijd volop aandacht aan besteed. Een dezer dagen worden de ouders van de nodige de nodige informatie voorzien.

Nu maar hopen dat het geen vingerwijzing wordt, maar een vruchtvol samenzijn om het leefklimaat van de klas op een hoger niveau te tillen! Daarbij speelt, naar mijn idee, chemie tussen de kinderen een belangrijke rol. Als dat er niet is, wordt het beste een lastige kwestie, maar een andere optie is er niet, want pesten, pesten is echt not done!

Waar is die lente?

Dacht ik toch even dat we aan de lente zouden beginnen? In een uurtje tijd is het helemaal wit!

Foutje bedankt!

Het is vrijdag 1 februari 2013.

De hele dag ben ik al nieuwsgierig. Zou hij iets meenemen of toch niet? Eigenlijk heb ik elk jaar op deze dag wel een prachtige bos bloemen gekregen. Hij zal deze keer toch niet overslaan? Dan zou ik zwaar teleurgesteld zijn.

Halverwege de middag parkeert de overbekende auto aan de overkant van de weg. Manlief stapt uit. Ik kijk niet, maar kan mijn nieuwsgierigheid amper bedwingen. Zou hij of zou hij niet. Als manlief de deur binnen stapt en me gedag zegt is mijn teleurstelling vast van mijn gezicht te lezen. Niet dus,  helemaal niets …

Eigenlijk kan ik het niet geloven. Ik word niet bepaald overladen met bloemen door manlief, maar op onze trouwdag is manlief nog niet eerder bloemen vergeten. Natuurlijk bedenk ik me suf hoe dit mogelijk is, maar zeg er niets van. Totdat … er boodschappen gehaald moeten worden.

‘Zal ik dan zelf maar bloemen meenemen?’, zeg ik tegen manlief als ik aangeef boodschappen te zullen gaan doen. ‘Ja lekker dan, er had een bos bloemen gebracht zullen worden.’ Ik verschiet van kleur. Dag verrassing … me and my big mouth!!!

Uiteindelijk moet manlief zelf de bloemen gaan halen, want de bezorger is om vijf uur nog niet geweest! Het was beslist de moeite van het wachten waard. Wat een prachtige bos!!! Maar … volgend jaar zeg ik niets meer en wacht ik netjes af!