Citroenvlinder

Al de hele week probeer ik de Citroenvlinder in beeld te vangen, maar dat is niet eenvoudig. Elke keer als ik een stapje dichterbij zet moet ik werkeloos toezien hoe het prachtige beestje weg fladdert om elders neer te strijken. Lichtelijk frustrerend. Tot ik er eindelijk eentje tegenkom die niet bang is voor mijn camera. Ik heb er aardig wat geschoten en ben toch wel trots op het resultaat!

Goed geregeld!

Verschrikt sla ik mijn hand voor mijn mond. Nee hé vergeten, helemaal vergeten. Voor het eerst in al die jaren ben ik mijn medicatie vergeten mee te nemen op vakantie. En zonder medicatie kan ik niet. Hoe moet dat nu? Ik heb werkelijk geen zin om drie uur heen en weer te rijden voor alleen mijn medicatie. De vakantie is al zo kort. Als het moet, moet het. Maar niet geschoten is altijd mis en dus kijk ik of ik wat anders kan regelen.

In het informatiepakket van het park waar wij verblijven staat precies wat ik moet doen. De volgende ochtend bel ik met de dokterspost in Groningen en vertel wat er aan de hand is. Ik blijk eigenlijk de dokterspost in Drenthe te moeten bellen. Maar als ik haar aangeef dat dit nummer staat vermeld in de infogids van de het park regelt ze via de dichtstbijzijnde apotheek die op zaterdag geopend is dat ik mijn medicatie kan ophalen.

En jawel als ik een paar uur later bij de betreffende apotheek mijn medicatie opvraag staat het netjes voor me klaar en ook nog meer dan de aangegeven periode van mijn vakantie. Dat komt mooi uit! Aan het einde van de vakantie besluiten we er een paar dagen aan vast te plakken. En dat kan nu, want ik heb gelukkig genoeg medicatie! Wat is het in ons land dan toch goed geregeld. Ik ben er blij mee! Want hoe zou het gegaan zijn als ik in het buitenland had gezeten?

 

Hebbes beet!

Een klein uurtje nadat we zijn gearriveerd, de spullen uit de auto hebben gehaald en een plekje hebben gegeven, liggen de hengels klaar voor gebruik. Zo vanaf onze eigen steiger werpen we zo ver mogelijk uit. Eigenlijk blijkt dat niet nodig, want de vissen zwemmen overal.

Als de dobbel goed en wel in het water ligt vormen kleine kringetjes het bewijs van leven onder water. Het blijft niet bij die kringetjes, want al gauw schiet de dobber met een flinke vaart de diepte in. Hebbes de eerste is binnen en wat voor een …

Zoonlief die de vis vangt begint de schreeuwen: ‘Mama, mama, kom help me, ik hou hem niet, ik hou hem niet.’ Ik schiet te hulp. De hengel buigt diep door en even ben ik bang dat onze drie-euro-hengel niet helemaal is opgewassen tegen de gevaarten die hier rondzwemmen. Samen halen we een prachtvis binnen.

Zo bij huis is een eenvoudig klein voorntje van een centimetertje of tien prima te doen. Maar dit exemplaar van al gauw vijfentwintig centimeter is toch andere koek. En ja, wie haalt het haakje uit z’n bek?

Omdat ik verwacht dat dit niet de laatste zal zijn trek ik de stoute schoenen aan (en manlief het niet wil doen, omdat ik het ook moet leren) en verlos het arme beest van zijn haakje en laat hem terug in het water. Het beestje schiet de diepte in z’n vrijheid tegemoet om twee tellen later alweer te zijn vergeten dat hij even daarvoor gevangen was.