Gelijk na de knak schiet de pijn door mijn knie. Ik lig te kronkelen in de hoop sneeuw waar ik net in ben beland. De pijn vindt z'n weg en ik blijf liggen tot het wat afzakt. De kids kijken gespannen naar me of alles wel goed gaat. Oudste zoonlief doet op mijn verzoek voorzichtig mijn ski's uit. De jongste skiet op mijn advies naar beneden om vervolgens de stoeltjeslift omhoog te nemen en naar het restaurant de skiën waar manlief op ons wacht. Geen skiën meer voor mij schiet het door mee heen.
Als ik weer enigszins aanspreekbaar ben, sta ik langzaam op en onderzoek de schade. Dit valt niet mee. Hoe kom ik beneden? Zal ik naar boven lopen of naar beneden roetsjen naar de stoeltjeslift? Ik kies voor het laatste, want naar boven lopen is geen optie. Ik doe voorzichtig mijn ski's weer aan. Ontzie op alle mogelijke manieren mijn linkerbeen en roetsjjj op mijn rechterbeen naar beneden.
Ik zie het al die stoeltjeslift is veel te ver. Ik neem de ankerlift dichtbij, maar hoe kom ik daar. Na veel moeite ben ik er dan eindelijk om met nog meer gedoe mezelf omhoog te laten slepen. Nog een klein stukje naar beneden roetsjjen en ik ben bij het restaurant.
De dokter onderzoekt en maakt foto's. Geen breuk! Dat is al heel wat. Maar die kniebanden hebben een flinke optater gehad. Een brace dus en medicatie tegen de pijn. Voor dit geintje moet ik een heleboel geld aftikken! Maar het is niet anders. Een dure skisprong. Herstel ... drie tot zes weken.
Maar .... gelukkig pas aan het einde van de vakantie gebeurd en het was er werkelijk schitterend!!
Deze foto's zijn gemaakt met mijn mobiele telefoon! Verrassend mooie kwaliteit!
