Een moeilijke beslissing

We zitten met een heel gezelschap bij elkaar. Bijna alle ouders zijn aanwezig. Het gaat toch om het welzijn van je kind. Sommigen praten geanimeerd. Andere leunen achterover in afwachting van wat komen gaat. Een enkeling weet even niets te zeggen. Wat nerveus voor zich uitkijkend. En ik? Ik weet het niet goed. Met een bal in mijn buik ben ik naar deze avond gekomen, want als ik iets niet wil is een of ander cat fight waar niemand iets aan heeft.

Maar ik heb mij voor niets zorgen gemaakt. De man voorin de zaal is een daadkrachtig iemand en weet haarfijn te vertellen wanneer de discussie een verkeerde kant op dreigt te gaan. Het pestgedrag van de kinderen komt even aan bod, maar is ten diepste niet waarom we bij elkaar zitten.

Het is mij wel duidelijk dat er enige chemie in deze klas mist en lijkt me niet te herstellen door welk besluit dan ook. Maar er is wel degelijk een besluit genomen. Een besluit dat de stemmen doet verstommen en de aanwezigen diep adem doet halen. Vooralsnog een ingrijpend besluit die, omwille van iedereen, niet veel toelichting krijgt. Berusting volgt later als de grote hoeveelheid stof weer is neergedwarreld.

Soms doet een besluit alle partijen pijn. Een pijn die niet zomaar is weg te nemen. Een pijn die over gaat met de tijd. Wat voor de een ingrijpend is, is voor de ander een logische stap. Niet voor mij en ook niet voor mijn kind, die meer vragen stelt dan mij lief is. En voorliegen …. daar heb ik een hekel aan. Dus moet hij het doen met de weinige informatie die ik hem geef.

Voor nu  … op naar berusting.