De eerste weken, na het besef dat dit meer was dan alleen maar een griepje, bestonden voornamelijk uit slapen. En niet zomaar slapen, nee, het nam dag en nacht in beslag. Maar na drie weken kwam daar een eind aan. Ik had de ochtend niet meer nodig om te slapen. Na een aantal onderzoeken werd duidelijk dat ik tussen mijn twee zwangerschappen door of tijdens mijn laatste zwangerschap de ziekte van Pfeiffer heb gehad, mijn ijzer was niet goed en ook zat ik nog midden in de het regelen van mijn schildklier (ziekte van Hashimoto). Schildklierproblemen gaan vaak gepaard met stemmingswisselingen. Nou daar had ik mijn schildklier niet voor nodig, want de burn-out gaf mij overmatig veel stemmingswisselingen! Ahhhhh!
De bal in mijn buik kwam en ging. Was de bal weg, dan kwam m’n oude ik een beetje terug, weliswaar onzeker, want uit ervaring wist ik inmiddels dat op de meest onverwachte momenten ballemans weer terug kwam. En dan kwam hij niet zomaar, nee in volle vaart …
Kortom had ik teveel gedaan, omdat ik me goed voelde, moest ik dat bekopen met een overmatig opgezwollen bal in mijn buik. Ik heb er elke dag tegen gevochten en wist vrijwel zeker dat ik met deze zenuwbal moest leren leven. Ik kon de mensen om mij heen die tegen me zeiden dat er een dag zou komen dat ik zonder zenuwen op zou staan niet geloven. Het zou echt niet meer gaan gebeuren.
Maar die dag kwam wel …
Wordt vervolg …PS. 1: Ik vertel dit wel heel eenvoudig, maar dat is het niet! Door de intensieve steun van manlief, kinderen, familie en vrienden ben ik de burn-out doorgekomen.
PS 2: Heb je schildklierproblemen? Neem ze niet te licht op (dat heb ik namelijk wel gedaan), maar neem deze problemen heel serieus!
PS. 3: Volgende keer: Hyperventilatie! Klein beschermd wereldje. Vier elke stap voorwaarts!
het zal zeker niet makkelijk zijn geweest, gelukkig heb je veel lieve mensen om je heen.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Von
Oeps Gerreke, dat is een heel heftig verhaal.... heb ook deel 1 nog even gelezen, en ik moet je zeggen, dit maakt heel erg veel indruk op me, wat zul jij het zwaar hebben gehad. Een kennis van ons zit hier op het moment middenin....het gaat gelukkig een beetje beter, maar hij is er nog lang niet! Dank dat je dit met ons deelt, het geeft zoveel meer inzicht! Fijn weekend, lieve groeten, Tineke
BeantwoordenVerwijderenHeftig allemaal...zo mooi geschreven.....knuffel van mij....xxx....
BeantwoordenVerwijderenHet is een heel lang en zwaar gevecht,jammer genoeg voor de buitenwereld vaak niet te begrijpen .Ik heb ook een vreselijke hekel aan de zin'' ga iets leuks doen'' Lijkt zo simpel !!
BeantwoordenVerwijderenLiefs Elisabeth
Gerreke meid wat heb je doorgemaakt....
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je erover schrijft misschien helpt het mensen, al is het er maar één.
Ik vind het heel aangrijpend en knap geschreven.
Lieve groet
Hermine
Wat zul je het zwaar hebben gehad. Ik zou me zo machteloos voelen, want je wilt graag anders maar het lukt gewoon niet. Ik hoop dat je verhaal een steun kan zijn voor anderen en een waarschuwing voor mensen die misschien nog op tijd kunnen ingrijpen of op tijd kunnen beseffen dat het niet goed met hen gaat.
BeantwoordenVerwijderenLieve groet, Ingrid
Jeetje wat een verhaal. Zoals je het verteld geeft het me ook een goed beeld en dat is niet mis. Gelukkig heb je mensen in je directe omgeving die je steunen.
BeantwoordenVerwijderenDankje dat je op mijn blog reageerde leuk. Ik heb de A niet zelf gemaakt, maar hij is leuk he.
Ga me bij je aanmelden.
Groetjes Anja.
Een heftig verhaal, ik heb het gelukkig niet zo heftig gehad. Jij gaat de volgende keer over hyperventilatie schrijven, dat heb ik dus wel gehad en heb ik zo af en toe nog.
BeantwoordenVerwijderenGraag tot de volgende keer!
Jeanette
Erg heftig maar wat is het dan fijn om lieve mensen om je heen te hebben, ook je opnames zijn heel veel zeggend. Groetjes Cristien.
BeantwoordenVerwijderenEen prachtige opname Gerreke,
BeantwoordenVerwijderenik wens je het beste toe.
groetjes, Joop
hoi Gerreke
BeantwoordenVerwijderendank voor uw reactie op mijn blog
een mooie opname heb je hier staan..
groetjes rini
Het voelt als een gevecht met jezelf. Niet één keer maar keer op keer. Gelukkig mag je dankbaar zijn met de steun die je in deze periode gehad hebt. Die ook zo nodig is geweest.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Pauline
Eigenlijk kwam ik even langs om je te bedanken voor je reactie op mijn blog. Maar nu lees ik dat je een heel zwarte periode achter de rug hebt. Ik ben het me je eens dat het beter is om hier heel open over te zijn, dankjewel! Fijne week gewenst, groetjes Anja
BeantwoordenVerwijderenEmotioneel verhaal, op een mooie manier verwoord. De begeleidende foto's heb je met zorg uitgezocht en geven een indruk van je gevoel.
BeantwoordenVerwijderenGroet, Gonne-Marieke
Indrukwekkend.
BeantwoordenVerwijderenIk heb zelf geen idee hoe zoiets voelt, maar ik weet zeker dat jouw ervaringen er uiteindelijk toe zullen leiden dat je een ander helpen kunt. Eigenlijk doe je dat nu al, door het op te schrijven en herkenbaar te maken....
BeantwoordenVerwijderenheel goed geschreven vind dat erg knap groetjes Jacky
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je hier open over bent. Het wordt vaak wat weggestopt en wat lacherig over gedaan. Ik herken heel veel, al had ik dan een postnatale depressie. Het heeft veel raakvlakken. Ik had ook dat nerveuze gevoel door mijn hele lijf gieren. Afschuwelijk en je dacht dat het nooit weer over zou gaan. Maar gelukkig weten we beiden beter nu.
BeantwoordenVerwijderenLieve groet, Renny