Burn-out, hoe voelt dat? (deel 3)

Eerste kwartaal 2006. Zodra het bankje in zicht komt loop ik erop af. Ik ga zitten en kijk naar het water waar, door de neervallende regen, allemaal bellen op te zien zijn. Er komt dus nog meer regen aan. Ik tuur over het water naar de voetbalvelden, maar veel zie ik er niet van. De waterlanders in mijn ogen vertroebelen mijn zicht. Ik schreeuw het uit naar God: ‘Maak me beter.’ Ik zeg er nog net geen ‘nu’ achteraan, maar oh wat zou ik dat graag willen. Het getik op mijn paraplu maakt me ineens bewust van mijn omgeving. Ik kan er niet echt van genieten. Het weer geeft beslist mijn stemming aan.

Ik ben gaan wandelen omdat het goed voor me is, omdat ik hoop dat de ellende in mij, door de cadans van het lopen, weggaat. Maar het wil nog niet echt lukken. Ik voel me wanhopig, radeloos, machteloos. Ik laat mijn tranen stromen, omdat de spanning z’n weg naar buiten moet vinden. Het lucht op.

Er is me gezegd dat lopen goed is voor lijf en geest. Nee geen half uur, maar minimaal drie kwartier tot een uur. Liefst nog meer. De cadans van het lopen geeft de geest rust en daardoor ook het lichaam! Vaak hielp het, maar soms bleef mijn lijf zo gespannen alsof het in de startblokken stond. Klaar om in actie te komen als het moest.

Ik was weer ‘licht in mijn hoofd’. Daar had ik de eerste maanden veel last van. Het is net geen duizeligheid, maar als het ‘licht in je hoofd’ je overvalt denk je dat je omvalt. Vaak sloot ik mijn ogen (of ik ging abrupt stilstaan) en als ik ze weer open deed was het weer weg. Ik vroeg mij soms wel eens af of het wel echt was gebeurd. Of het me echt wel was overkomen of dat ik het me allemaal maar had ingebeeld. Ik wist dat ik het me niet had ingebeeld zodra de volgende ‘licht in mijn hoofd’ zich aandiende. Helaas ben ik extreem allergisch voor duizeligheid! Nou ja allergisch, ik ben er bang voor en kan er heel slecht tegen. Dus moest ik een manier vinden om hiermee om te gaan. En dat was lastig.

De bedrijfsarts kwam met een heel logische verklaring. Als een mens een lange tijd onder spanning staat, gaat hij met z’n schouders trekken. De schouders gaan automatisch wat omhoog staan, waardoor de longen minder inhoud krijgen. Doordat de longen minder inhoud krijgen, krijgen de hersenen minder zuurstof en wordt je licht in je hoofd.

Dit te weten gaf mij veel rust, maar hoe moest ik nou die schouders naar beneden krijgen? Het antwoord is simpel … ontspannen. Maar ja hoe doe je dat?

Wordt vervolg …