Het felbegeerde roze papiertje

We lopen de kleedkamer in. Weinig plek meer, het plekje bij de deur dan maar. Zoonlief blij, want tot zijn verrassing is zijn vriendje ook druk bezig om zich om te kleden. Bravoure praten ze over wat ze allemaal al kunnen. Oh … is dat mijn kind die zo over zijn prestaties praat? Ik weet niet wat ik hoor.

Ik heb zoonlief beloofd dat we patatjes gaan eten als hij niet gaat huilen als hij de kleedkamer verlaat, z’n best doet (maar dat doet hij eigenlijk altijd, beetje overbodig dus) en tegelijkertijd ook nog een beetje geniet van het zwemmen. Patatjes en een vriendje, een goede stimulans …

Gezellig keuvelend verlaten zoonlief en vriendje de kleedkamer. Ik weet niet wat ik meemaak, maar dit hebben we alvast. Het ging zo goed, maar sinds enkele weken is zoonlief erg verdrietig bij het verlaten van de kleedkamer. Zijn prestaties zijn zwaar gekelderd. Beetje jammer, maar zeer begrijpelijk.

Vandaag moet het gebeuren, zoonlief kan een roze papiertje krijgen. Alleen weet hij dat zelf nog niet. Zwemmen onder druk is niet zijn beste kant en dus heb ik maar niets gezegd.

Het begint goed, althans … toilet, ja hoor, dat zal je zien. Nou rennen dan, want de tijd tikt door. En je moet heel wat laten zien om de juf te overtuigen. Maar ach wat maak ik mij druk. Zoonlief zwemt fantastisch. Als ik de andere helft van de les mag meezwemmen (het is ook nog kijkles), laat hij zich van z’n beste kant zien. En wat geniet ik van dat kleine grote mannetje. Hij is helemaal uitgelaten en blij.

De vreugde is groot als ik juf hoor zeggen dat zoonlief mag afzwemmen. Ik juich nog net niet het gruis van het dak, maar ik ben ontzettend blij. Na jaren van oefenen (bloed, zweet en veel tranen) is het dan eindelijk zover! Nou ja bijna. Misschien juich ik wat te vroeg, maar het felbegeerde roze papiertje is in huis. Vastgelegd op foto!