Een moment van gedenken

Voorzichtig sluit ik het hek achter me. Ervoor wakend dat het hek niet achter me dichtvalt. Dat past niet in de omgeving waar we ons in bevinden. Ik haak mijn arm door die van hem en hij past zijn pas aan die van mij aan door zijn o-zo-bekende hupje. We lopen het pad over. Aan weerszijden van het pad staan kleine bomen, getooid in prachtige herfstkleuren. Het lijkt wel alsof we ons in een decor bevinden. Helemaal achterin is het ook een bonte mengeling van kleuren. Prachtig.

We lopen langzaam door, onderwijl alles in ons opnemend. Hier en daar een opmerking plaatsend dat alles zo netjes wordt onderhouden. En dat is ook zo. Als ik mijn blik richt naar de plaats van onze bestemming zie ik direct dat er nu een bankje onder de boom staat. Het moet vroeger een blauwe bank zijn geweest, maar veel kleur zit er niet meer op. Het staat er goed. Zeker voor mensen die hier willen zijn, maar niet lang meer kunnen staan.

Lichtelijk gespannen loop ik naar de plek waarvoor we zijn gekomen. Ik houd zijn arm stevig vast. Mijn houvast. Hij vindt het ook moeilijk dat weet ik zeker. Hij blijft in vaste tred doorlopen, wat ik wel fijn vind.

Daar staan we dan voor haar graf. Het is de 43ste trouwdag van de man naast mij en de vrouw in het graf. We gedenken het door te kijken naar de grafsteen die vorige week is geplaatst. Het is een mooie steen, maar de tekst op de steen vind ik nog mooier.