Op pad met vaderlief

Als ik uit de auto stap komt de kou me tegemoet. De zon schijnt volop, maar is niet sterk genoeg meer om de kou te kunnen verdrijven. We laten ons er niet van weerhouden het bos in te gaan, op zoek naar de laatste paddenstoelen.

Vrijwel al het blad is van de bomen gevallen. De grond is volledig bedenkt met een bonte deken van bruine, gele en verdorde balderen. Schitterend. Daar kun je zo lekker tegenaan schoppen dat de blaadjes de lucht in vliegen.

Vaderlief en ik trekken er op uit. Manlief en kids achterlatend. Zij vinden die paddenstoelen toch maar niets. Om de haverklap staan we stil om te beoordelen of de paddenstoelen nog wel plaatwaardig zijn. Het is echt een aflopende zaak, maar er zitten nog behoorlijk mooie exemplaren bij.

Ik blijf maar schieten. Stiekem bij vaderlief afkijkend natuurlijk. Die heeft al zoveel meer ervaring en een superhandig draaischerm. Hij hoeft zich dus niet in allerlei pijnlijke bochten te wringen, zoals ik.

Na anderhalf uur hebben we zo’n beetje alle paddenstoelen wel gehad en zijn mijn handen door en door koud. Niet alleen mijn handen trouwens, m’n hele lijf. Tijd voor warme chocolademelk met een hele dot slagroom!