Ontdek de waterwereld!

Het eerste wat me opvalt als ik binnen kom is de warmte die me tegemoet komt. En ik was zo blij met de koele lucht buiten. Na een uurtje rijden in een veel te warme auto is de buitenlucht meer dan welkom. We parkeren een paar straten van het museum vandaag, want de 20 plekken die de parkeerplaats telt zijn meer dan vol.

Het is zo lekker dat je met een museumjaarkaart naar binnen kan. Alleen voor de proefjes moeten we betalen. Nu het in het ‘laboratorium’ zo druk is duiken we eerst achter de computers die ons de weg door de waterwereld wijzen.

Na een half uur begeven we ons naar het restaurant. Een grote teleurstelling voor de kids, want die dachten een heus aquarium tegen te komen, maar het restaurant droeg deze naam. Echt ik stikte zowat van de hitte terwijl broerlief relaxed achterovergeleund op z’n koffie zat te wachten. Zich totaal niet drukmakend over de buitengewone temperatuur. Zelfs kindlief, die het anders nergens over heeft, moest naar buiten om af te koelen.

Na het eten, dat heel snel op was, werd het hele museum verkend. Het watermuseum is een heus ontdekparadijs. Lekker met water kliederen, maar vooral ook veel doen. Nadenken over water besparen, duiken bouwen, sluizen openen en sluiten en ga zo maar door.

Het hoogtepunt van de dag was toch wel te ontdekken door het doen van proefjes waarom de vis was doodgegaan. In hun labjas gestoken zaten vier ingespannen koppies pipetjes uit te knijpen. Kostelijk was dat!

Het watermuseum? Echt een aanrader!

Soms moet je jezelf verwennen

Het aroma vult mijn hele keuken. Hier kan ik wel aan wennen. Wat een geur! Hmmm. Mijn allereerste kopje uit mijn spiksplinternieuwe Délonghi volautomatische koffieautomaat proeft fantastisch. Oké de maalgraad moet duidelijk wat worden bijgesteld, maar dit is echt even iets heel anders dan de koffie die ik anders zet.

Al enige tijd is onze Senseo niet meer wat het geweest is. Na jaren van trouwe dienst is het klepje nu echt lam. Om te voorkomen dat er meer buiten het kopje beland dan in het kopje moet ik de knop flink aandrukken. Ook het verwarmingselement heeft het moeilijk. Mijn cappuccino maak ik heet met de melk die ik er aan toevoeg. En het welbekende probleem … de hoeveelheid koffie lijkt steeds minder te worden. Wat bij mij overigens vaak te verhelpen was door mijn apparaat eens een goede ontkalkingbeurt te geven. Maar oud is oud en op gewoon op.

Genoeg reden om mezelf te verwennen met een volautomaat waar ik stiekem al een hele tijd naar verlang. Wat is het dan leuk dat je van die internetwinkels hebt die hele filmpjes laten zien van koffieautomaten. Ik heb er aardig wat bekeken. Wat winkels bezocht en weer terug naar het internet. Uiteindelijk is het dit apparaat geworden.

Vooralsnog een heel goede keuze! Op naar mijn volgende bakje …

Veel sneeuw en veel ijs

De dijk is geweldig mooi. Waar ik ook kijk, het is wit. De sneeuw onder mijn schoenen knerspt. Ik zak nog diep weg in de opgevroren sneeuw.

Voorzichtig loop ik de dijk af, ervoor wakend dat ik languit in de sneeuw beland. De zon zorgt voor allemaal glinsterende ijskristalletjes. Gelukkig is het koud genoeg dat de sneeuw op het riet blijft liggen. Kan ik er mooi nog een paar opnames van maken.

Het gebied achter mij is een jaarlijkse trekplaats voor de ganzen. Nu is het een prachtig gebied om tussen de hoge rietkragen door te schaatsen. Wel goed opletten dat je niet in een van de vele diepe sneeën beland.

Ik laat de schaatsen dit keer voor wat ze zijn. Nu is het tijd voor een paar mooie opnames.

Als de dag van gisteren

Zonnestralen beschijnen het stille wit besneeuwde veld. We staan gearmd, mijn vader en ik. De laatste woorden worden gesproken. Als ik tussen de mensen door naar links kijk, zie ik haar naam staan, de tekst en de twee data. De middag is al zo emotioneel geweest. En nu dit ook nog. Zo dicht bij haar graf.

Langzaam gaat de stoet langs de kist om de laatste eer te bewijzen. Voordat we verder lopen kijk ik mijn vrienden even aan, wetende wat zij nu doormaken. Het doet zo’n pijn. Niet gedacht dat het me zo veel zou doen.

In plaats van rechtsaf achter de mensen aan, gaan wij links af. In het volgende pad ligt ze. Het is zó vlakbij. We staan stil en kijken naar het besneeuwde graf. Is het echt alweer driekwart jaar geleden dat ik hier stond? Het lijkt wel als de dag van gisteren!

Stevig gearmd lopen we weg, samen! Gelukkig … samen!

1. Lichtstad met uw paarlen poorten,
Wond're stad zo hoog gebouwd
Nimmer heeft men op deez' aarde,
Ooit uw heerlijkheid aanschouwd.

Refrein:
Daar zal ik mijn Heer ontmoeten,
Luist'ren naar zijn liefdestem.
Daar geen rouw meer en geen tranen
In het nieuw Jeruzalem.

2. Heilig oord vol licht en glorie
Waar de boom des levens bloeit
En de stroom van levend water
Door de gouden godsstad vloeit.

3. Schoon tehuis voor moede pelgrims
Komend uit de zand-woestijn,
Waar zij rusten van hun werken
Bij de springende fontein.

4. Wat een vreugde zal dat wezen
Straks vereend te zijn met Hem
In die stad met paarlen poorten
In het nieuw Jeruzalem.

Kristallen wereld

Zaterdagochtend. Het is 09.50 uur als ik de deur achter me dicht trek. Mijn handen jeuken om foto's te maken. De sneeuw onder mijn schoenen kraakt. Verder is het stil in de staat. Heel stil. Ik stop even, kijk om mij heen, snuif de frisse lucht op en vul mijn longen met de koude lucht. Hmmm.

Als ik verder loop zie ik overal waar ik kijk kristallen. De overgebleven planten, struiken en bomen zijn nu getooid in prachtig kristal. Als ik naar boven kijken zie ik de prachtig witkristallen takken tegen een strakblauwe hemel. Geweldig! Een klikmoment.

Heel lichtjes zie ik allemaal minuscuul kleine kristalletjes in de lucht, weergegeven door de zon. Heel langzaam zweven ze door de lucht, gedragen door de zonnestralen. Ik kijk omhoog. Dat valt natuurlijk uit de takken boven mij. Ik tuur er naar, het is zo mooi. Ik klik nog een keer. En dat blijf ik doen. Totdat ik echt weg moet. Maar dit heb ik maar mooi even vastgelegd.

(Klik op de foto om ze uit te vergroten.)

Joepie het sneeuwt!

'Mama, kijk het sneeuwt.', roept zoonlief. Ik moet echt goed kijken, maar dan zie ik inderdaad een paar minuscule vlokjes sneeuw uit de hemel komen. In mum van tijd zijn deze kleine minusculheden verworden tot heuse dikke volwaardige vlokken.

Een paar uur later kijk ik door een gordijn van dikke vlokken. Ze volgen elkaar in een rap tempo op. Een strijd voerend wie het eerste beneden is op het prachtige witte dek dat zich op onze tuin gevormd heeft.

Konijnemans springt heerlijk door de tuin, af en toe zijn poten optillend. Toch wel een beetje koud. Nu zit hij achter z'n plastikglazen schermpje. Duttend van al dat vermoeiende gespring door de sneeuw.

En ik? Mijn handen kriebelen om foto's te maken. Ik kan niet stil blijven zitten met dit prachtige weer. Dit is wat ik wilde! En zoonlief kan niet wachten totdat we naar buiten gaan om te sleeën. Vooruit dan, daar gaan we!

Stempelen?!

Zondagochtend 10.00 uur.

‘Waar is dat stukje ook alweer? Oh hier, mooi.’ Nietsvermoedend praat ik in mezelf maar een eind weg. Het stuk voor zoonlief moet worden uitgeprint dan kan hij makkelijker zijn boekbespreking voor maandag voorbereiden.
Het is al een tijdje stil beneden. Maar nu hoor ik gestommel op de trap gepaard met een hoop gegiechel. De jongens hebben pret, maar ik heb het te druk met het stuk van zoonlief.

Ineens staan de jongens boven aan de trap en roepen in koor ‘Hoi mam, kijk eens.’ Van schrik weet ik even helemaal niets te zeggen. Moet ik nu hard gaan lachen of moet ik nu vreselijk boos worden. Ik lach niet, want dat vraagt om een tweede keer en dat is beslist niet wat ik wil. Dan maar boos worden, want echt veel meer keus heb ik niet.

Twee ontzettend blije koppies kijken mij ondeugend aan. Hun beider gezicht en hals zitten onder de gekleurde stempels. Er is bijna geen plekje meer waar geen stempel op zit. Ik zie het al voor me. Zoonlief moet een boekbespreking houden en de stempels kunnen er niet meer af.

Ik kan het niet anders zeggen. Ik wil zo graag in lachen uitbarsten om die kostelijke gezichten, maar wordt boos van bezorgdheid dat zoonlief er niet bepaald serieus uit ziet als hij zijn boekbespreking moet houden.

Na twintig minuten boenen was het ergste eraf …

En z’n boekbespreking? Een 8!