Meneer Pardoes

Zacht gehuil doet mij om het hoekje van de deur kijken. Zoonlief ligt in z’n halfhoogslaper diep onder de dekens zwaar ongelukkig te zijn. Ik loop naar hem toe en vraag waarom hij huilt, terwijl ik het antwoord allang weet.

‘Mam, ik vind het zo spannend morgen.’ ‘Wat vind je dan zo spannend lieverd?’, vraag ik. ‘Nou dat ik mijn tekst niet meer weet en iedereen me uitlacht.’ ‘Lieverd, luister, je weet heus je tekst nog wel en wat is nou het ergste dat er kan gebeuren als jij je tekst niet meer weet?’ ‘Dat ze me uitlachen.’, antwoordt hij rap.

‘Luister lieverd, iedereen vindt het spannend. Niemand let erop of jij je tekst nog wel weet, want iedereen is druk met het onthouden van z’n eigen tekst. En weet je wat? Als je je tekst niet meer weet, dan verzin je zelf gewoon wat in de lijn van het verhaal. Dat valt niemand op.’ Hij kijkt me eerst onderzoekend aan, maar als het goed tot hem doordringt wat ik heb gezegd lichten zijn ogen op. ‘Ja, mam dat is een goed idee.’

Vijf minuten voor aanvang van het toneelstuk ben ik al op school. Niets wil ik missen en al helemaal niet te laat komen. Zeker niet nu zoonlief zoveel tekst heeft. Hij glimt als hij me ziet. Ik geef hem een knuffel en zoek gauw een plaatsje.

Zo spannend als hij het vond, zo goed gaat het ook! Meneer Pardoes in het welbekende verhaal Otje doet het fantastisch! Ik glim, want dit is tot voor kort een onverkende kant van zoonlief. Dat hij het pad van spanning toch betreden en goed doorlopen heeft doet mijn hart zwellen van trots.