Voetbalellende!

Zaterdagochtend.

Moedeloos loopt zoonlief van het veld. Misselijk van vermoeidheid en zwaar teleurgesteld over de resultaten. Het enige wat ik kan doen is een arm om hem heen slaan en hem zeggen dat hij heel goed heeft gespeeld.

Op deze wat mistige ochtend staan we al vroeg bij de voetbalvereniging. Veel te vroeg naar mijn mening! We hadden gerust een kwartier later kunnen komen. Met het resultaat van de vorige keer nog vers in het geheugen, staan we vol goede moed te wachten op de rest van het team. Die hebben het slim aangepakt en komen wel dat kwartiertje later.

Zoonlief zit in een nieuw tien. Zijn vorige team is uit elkaar gehaald en dat is best een beetje jammer. Maar het team was dan ook veel te goed. Allemaal jongens die nu door zijn naar de zeven-tegen-zeven-competitie. Er zijn er een paar achtergebleven die nog te jong waren, waaronder zoonlief.

Het team van zoonlief wordt helemaal weggespeeld. Echt niet leuk om naar te kijken. Het arme kind liep zich de longen uit het lijf. Als enige‘ervaren’ speler deed hij het meeste in zijn eentje. De andere kinderen, net enkele weken begonnen met voetbal, waren al dolblij dat ze een bal voor de voeten kregen en lekker konden wegschoppen (wat overigens erg leuk was om te zien, zo begint tenslotte iedereen). Zoonlief wilde er echt wat mee doen, het liefst in de goal van de tegenstander schoppen.

Het goal van de tegenstander hebben ze op afstand mogen aanschouwen, want ze kwamen er niet aan te pas. Waarschijnlijk was de coach ook erg onder de indruk van de tegenstander, waardoor hij vergat zijn eigen team aan te moedigen.

Als fanatieke moeder heb ik aan de zijlijn mijn zoonlief toegeroepen. Ja, zeg het maar, ik ben zo’n fanatieke schreeuwmoeder die haar kind harder doet laten lopen door al dat aanmoedigen. Maar zoonlief verliet misselijk het veld. Hij had zo hard gelopen dat hij echt niet meer kon …

Zo voelt dat dus als je volledig wordt weggespeeld … nu staan we dus aan de andere kant van de lijn. Vorig jaar werd zoonlief nog kampioen …