Hoezo vies? Smerig gewoon!

Als het tijd is om te koken haal ik van zolder vlees uit de vriezer. Ik ontdooi het in de magnetron. Zodra de eerste piepen van de magnetron te horen zijn laat ik de olie warm worden in de pan. Een voor een leg ik de lekkere stukjes vlees in de pan. Wel een beetje vreemd dat aan elk stukje vlees een donder stukje zit? Dat is toch anders nooit?

Na enkele bakminuten draai ik het vlees om en dat doe ik nog eens. Als ik de spatel op het daarvoor bestemde bakje leg komt er een zeer onfrisse geur mijn neus binnen. Ik kijk naar het vlees en vervolgens naar de spatel. Ik draai het vlees nog eens om en hou de spatel dicht bij mijn neus. Dat is een uiterst slecht idee, want het ding stinkt naar kots. Dit is foute boel.

Manlief moet erbij komen en ook ruiken aan de spatel. Nee, hij ruikt niets. Die kruiden doen z’n werk! Het ruikt prima. Ik vertrouw het niet en gooi het vlees zo de prullenbak in. Als ik na het eten even weg moet en daarna weer terugkom, weet manlief me te vertellen dat de vriezer uit staat. Uit? Hoe kan dat?

Neefjelief heeft hier gespeeld en heeft per abuis de vriezer uitgezet en daar komen wij anderhalve dag later achter. Wat nu? Alles weggooien! Niets kan bewaard worden met deze warmte. Alleen het brood kan nog worden opgegeten.

Daar gaat al het lekkere vlees, de onaangeraakte vis en de gesmolten ijsjes. Het kost ons ook nog een ritje naar het grof vuil, want we durven het geen twee weken in onze container te laten zitten.

En nu maar vullen hé die lege vriezer. Vooral met ijsjes, dat begrijp je wel!