Een dikverdiend glimmend stuk plastic!

Zoonlief ligt verheerlijkt op de bank met een glimmend afzichtelijke beker in zijn armen geklemd. Hij heeft net zijn kussen en een laken van boven gehaald om zich eens lekker op de bank te installeren. Terwijl hij naar voetbal kijkt houdt hij het plastieken geval stevig vast en kijkt er af en toe verheerlijkt naar.

Zaterdagochtend vroeg gaat de voordeur open en komt manlief binnen. Onze kleine kerel mag met z’n broer mee voetballen en dus moeten zijn voetbalschoenen en scheenbeschermers gauw uit de kast worden getrokken.

Onze kleine kerel heeft nog niet eerder zeven tegen zeven gespeeld (hij speelt nog vier tegen vier, competitie voor de jongsten) en gaat dit nu voor het eerst meemaken. Ik vind het spannend, want het zijn allemaal jongens die een heel seizoen lang met elkaar gespeeld hebben en dan komt mijn kleine kerel daar ook even tussendoor gerend. Maar iedereen kent onze kleinste en accepteren direct dat zoonlief meedoet en vinden het helemaal gewoon.

Na even wennen weet zoonlief wat hij doet en speelt leuk mee met de rest van het team. Niks niet bang van de tegenstander, er gewoon op af gaan. Ook de m’n oudste speelt de sterren van de hemel en laat als verdediger geen bal door! Zo leuk dat ze beiden samen hebben gespeeld en een tweede plaats in de wacht hebben gesleept.

Terwijl zoonlief op de bank ligt en de beker voor de zoveelste keer van alle kanten bekijkt, verheugd hij zich nu al op morgen. Want morgen … morgen mag ie mee naar school!!!