Een gevecht zonder eind?

Hoe is het mogelijk dat we ons zo op de kast laten jagen door zo’n klein beest. Naast dat het buitengewoon irritant zoemt, steekt het ook nog lelijk. Je zou denken dat wij een maatje te groot voor ze zijn als het op vechten aankomt. Toch delven we vaak genoeg het onderspit en blijven we zitten met een pijnlijke plek. Zo ook die zaterdagmiddag …

Ergens aan het einde van het terras onder een kapot dak, wat niet kapot, maar zo gemaakt is dat het kapot lijkt, is nog een tafel vrij. Een mooie plek dat uitkijkt over het grasveld en dicht bij de baan van  de trapauto’s. De kids stevenen er direct op af, wetende dat ze even moeten wachten voordat ze er een hebben bemachtigd.

We zitten nog maar net als de eerste wesp me lastig valt. Ik sla om me heen (heel verstandig!), sta op en loop weg om het beest op andere ideeën te brengen, maar het mag niet baten. Als de drankjes op tafel staan, wordt het er niet beter van.

Aan andere tafels staan flesjes waarvan de hals gevuld is met een servetje, alleen het rietje steekt er nog uit. Goed idee. Ik volg het voorbeeld, want het wordt wel lastig eten zo. Zoete drankjes en nog zoetere pannenkoeken … dat vraagt om nog meer wespen.

Terwijl we in gesprek zijn en de wespen goed in de gaten houden komt zoonlief schreeuwend het terras op. Gestoken door een wesp. We zijn druk op zoek naar de beet als een hoogzwangere vrouw naast me komt staan en mij een tube tandpasta toesteekt. ‘Hier’, zegt ze, ‘dit help heel goed tegen wespenbeten. Ik heb het altijd bij me, gebruik het maar.’ Ik ben een beetje confuus en vraag me af of ik werkelijk de tandpasta op de arm van zoonlief moet smeren. Toch doe ik het, want een beter idee of middel heb ik niet.

Enkele momenten later loopt zoonlief rond alsof hij niet is gestoken. Een gouden tip dus! De beste tip blijft natuurlijk om vooral niet gestoken te worden.

Vlak bij onze voordeur maakte deze spin een wesp soldaat ... erg toepasselijk bij mijn verhaal!