Vergissing is menselijk (deel 3)

Het draadje van mijn iPod moet onder mijn shirt, anders zwabbert het alle kant op als ik aan het hardlopen ben. De zon schijnt tussen een dik wolkendek door en de verse plassen vragen om in te springen, maar mijn schoenen zijn nieuw en dus loop ik er netjes omheen. Als het even meezit ben ik droog weer thuis. Wanneer ik het tuinhek achter me heb dichtgetrokken zet ik mijn iPod aan. Waar was ik ook alweer? Les negen? Ja, les negen.

Na de reclame begint de inmiddels vertrouwde stem van Evy te vertellen wat ik moet doen. Lopen dus ... en gelijk al. Ergens in mijn ooghoek zie ik een schim wegduiken achter het tuinhek van de achterburen. Wat is dat voor geks? Het ging zo snel dat ik aan mezelf begin te twijfelen of het echt wel iemand was. Ik loop door anders ben ik niet voor de volgende bui binnen.

De takken boven mij laten flinke druppels vallen als de wind met hen speelt. Dat moet dan ook net weer gebeuren als ik er onderdoor loop. De laatste druppel beland in mijn nek, wat me een koude rilling bezorgt ondanks dat ik de pas er goed in heb. Even verderop kraken takken in het struikgewas. Ik kijk in de richting vanwaar het geluid vandaan komt. Ik zie iemand aan de andere kant van de groenstrook. Hij kijkt mijn kant op en als hij me ziet rent hij gauw door. Het is dezelfde persoon van net. Vreemd!

Ik negeer het gevoel van onbehagen en ga aan het einde van het fietspad rechtsaf, langs de paardenweiden. Druppels spatten tegen mijn benen en bevuilen mijn afschuwelijk roze hardloopschoenen. Een man opent een schuurtje en laat de paarden naar het grasveld lopen. Eksters springen op. Hun gekraai weergalmt tussen de bomen over het grasveld. Een haan vladdert op en kukelt alsof het een lieve lust is. Vlak achter me klinken ineens voetstappen. Ik schrik zo dat ik uit balans raak en in de berm beland. De hardloper passeert me en bromt een sorry.

Mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik dacht echt dat het de creepy van net was, maar deze persoon is lichtblauw gekleurd in plaats van zwart. Het angstzweet staat op mijn voorhoofd, maar ik ga na een paar keer diep ademhalen gewoon door. Ik laat me toch niet op mijn kop zitten? Kom op zeg! Ik zwaai naar de man in de paardenwei. We kennen elkaar niet, maar hebben elkaar al zo vaak gezien dat het inmiddels gewoonte is om even gedag te zeggen. Ondanks dat ik mijn gedachten probeer te verzetten door me op mijn omgeving te concentreren kan ik het gevoel dat iemand naar me loert niet van me afzetten. In deze tijd moet ik toch een beetje oppassen waar ik loop, met al die griezels op straat. Waarom zou het ons dorp voorbijgaan? Narigheid gebeurt overal.

Ik versnel mijn pas, dan ben ik ook gauw weer thuis. Wat een ontspannen loop had moeten worden lijkt wel een hindernisbaan. Met zware benen neem ik het bruggetje en ga links af het fietspad op. Maar dan sta ik stil, want aan het einde van het fietspad zie ik de engerd lopen. Hij kijkt even om en gaat stilstaan. Zie je wel hij staart naar me en staat me op te wachten natuurlijk. Wat moet ik nu doen? Me niet laten kennen en gewoon doorlopen? Ik neem geen risico en ga meteen rechtsomkeert.

Evy blijft maar babbelen in mijn oor, maar ik hoor en doe niet meer wat ze zegt. Ik zet mijn IPod uit, haal de dopjes uit mijn oren en loop de weg terug naar huis. Een fietser groet me vriendelijk. De meelopende hond krijgt van mij een aai! Als ik bijna thuis ben komt een man in een zwart pak mij al hardlopemd tegemoet. Hij steekt zijn hand op en zegt: 'Dag buuf, ook lekker hard gelopen?'

Van opluchting moet ik giechelen. Het is mijn buurman, maar ik had hem niet herkend in dat rare pakkie!

Dit verhaal is fictie! Ehhh alleen de schoenen zijn echt!
Hoe gedachten een loopje met je kunnen nemen ....