Een tijdperk voorbij

Zoonlief is ziekjes en mag in mijn bed. Hij ligt genietend onder de dekens. Ik ruk onnadenkend de schuifdeur van de kast open met als gevolg dat alle sinterklaascadeaus open en bloot liggen. Het is even stil als zoonlief ineens aan me vraagt: ‘Zijn dat sinterklaascadeaus?’ Nu ben ik stil, want ik weet zo gauw niet wat ik zeggen moet. Maar zoonlief praat door. ‘Dus jullie kopen de cadeautjes in plaats van sinterklaas.’ Ik vraag wat hij daarvan denkt. ‘Ik dacht altijd dat sinterklaas de cadeautjes kocht.’

Even later zeg ik, deels naar waarheid, dat de cadeautjes voor de neefjes zijn. Als papalief bovenkomt vertel ik hem gauw het verhaal. Zoonlief is er zo vol van dat hij meteen tegen papalief zegt dat er cadeautjes in de kast liggen. Die wimpelt het een beetje af met: ‘We hebben het er later nog wel over.’

Maar daar neemt zoonlief geen genoegen mee. Het laat hem niet los en als ik een Bijbelverhaal wil voorlezen komen alle vragen op me af. Hoe komen de zwarte pieten dan zwart? Waar haalt sinterklaas zijn boot vandaan? Dus het is een verklede man? Hoe komt die sinterklaas dan aan zijn pepernoten? Ik dacht dat sinterklaas in alle landen kwam.  Dus jullie hebben de chocolade gekocht? Als ik op alle vragen antwoord heb gegeven vraagt zoonlief met glimmende oogjes: ‘Mag ik het aan mijn vriendjes vertellen?’

Aan het einde van het gesprekje vraag ik zoonlief wat hij er nu van vindt. ‘Ik vind het eigenlijk wel grappig.’ zegt zoonlief met een stralende lach!

Weer een tijdperk voorbij … op naar de lootjes.