Ik ben verliefd, ik ben verliefd, verliefd, verliefd, verliefd, verliefd …

In een gezin met jongens komen meisjeszaken vrijwel niet aan bod. Sterker nog helemaal niet … Als we vragen of ze verliefd zijn is het steevaste antwoord: ‘Neehee.’ Oudste zoonlief zegt er dan achteraan: ‘Daar ben ik nog veel te jong voor.’ En dan zijn we uitgepraat, want eigenlijk is dat natuurlijk ook zo. Onze jongens zijn dus niet bepaald scheutig met informatie over verliefd zijn, maar als het om een ander gaat zijn die grenzen ruimer en willen ze er nog wel eens iets over zeggen, wel pas nadat wij er hard aan hebben moeten trekken. Kortom ik moet het dus hebben van mama’s met meisjes …

En laat ik nou eens geluk hebben dat die mama’s af en toe vertellen hoe de zaken ervoor staan. Het jammere is dan wel weer dat ik het natuurlijk niet kan navragen bij zoonlief. Dat proberen we wel eens heel omslachtig, maar die trekt zijn mond niet open … of wimpelt het af.

Gister speelde zoonlief met een meisje uit zijn klas. Het is een heerlijk kind en zoonlief speelt er dan ook graag mee. Ze wil namelijk net zo goed meisjes- als jongensdingen doen. En dat is niet geheel onbelangrijk.

Haar mama vertelde bij het weggaan dat ze ontdekt had dat haar dochter op mijn zoonlief verliefd is. Ik glunderen natuurlijk. Ten eerste omdat ze zoonlief leuk vindt en ten tweede omdat ik iets hoor dat eigenlijk verboden terrein is als mijn zoonlief het voor het zeggen heeft.

Vanochtend vertelde de mama dat haar dochterlief glunderend was thuisgekomen en tegen haar papa had verteld dat mama de liefste is, omdat ze een afspraak had geregeld dat ze bij mijn zoonlief mocht komen eten vandaag!   

En nu ... zitten ze samen op de bank en kijken een filmpje  … schattig!!! Maar dat zul je mij niet hardop horen zeggen natuurlijk.