Uit handen geven

Als ik het schoolplein op loop zie ik mijn zoon al aan komen rennen. Oeps … te laat, volgende keer eerder van huis. Gelukkig kan het zoonlief niet zo veel schelen. Hij rent mijn armen in voor een intense knuffel, drukt zijn rugtas in mijn handen en vraagt of hij onder het wachten op het klimrek mag spelen. Terwijl ik een ‘Tuurlijk jongen, pas je wel een beetje op.’ mompel, zit hij al bijna op het klimrek met z’n beste vriendinnetje. Verbazingwekkend zo snel als ze bovenop dat toestel zitten. Ik vind het een gevaarlijk speeltoestel. Ik heb het nog niet gedacht of een van de kinderen valt met een doffe klap op de mat. Een oorverdovend gebrul volgt. Ik wil tot actie overgaan, maar zie de moeder van de jongen al aan komen rennen.

Zijn er niet wat veiliger toestellen? Van die dingen die wat lager bij de grond zijn, met hele dikke matten er onder? In ons dorp staan hele leuke, maar, in mijn ogen, oh zo gevaarlijke speeltoestellen. Neem nou die kabelbanen. Ik zie het zo gebeuren dat mijn kind door de snelheid tussen beiden palen door wordt gelanceerd. Of erger nog, om een van de palen wordt geslingerd. Ik geeft toe dat mijn moederlijke bezorgdheid met me op de loop gaat. Terwijl ik dit bedenk wil zoonlief naar de duikelstang om z’n kunsten te vertonen. Och heden nee, ik zie hem zo met z’n hoofd op de grond stuiteren. Wat natuurlijk niet het geval is, want, bezorgd als ik ben, loop ik gauw met hem mee.

Zoonlief nummer twee komt uit school. Hij wil ook wel even op het klimrek, maar nog voordat hij het ding bereikt heeft heb ik hem ervan weten te overtuigen dat we thuis een broodje moeten eten.

Ik schaar mijn kinders en loop naar mijn fiets. Maar bij de derde stap gaat het mis … ik struikel over een stoeptegel. En jawel daar lig ik bijna languit op het schoolplein. Ik weet niet hoe gauw ik mij weer moet herstellen om me de vernedering van al die geschrokken gezichten te besparen. Ik realiseer me meteen dat ik me wel zorgen kan maken over al die ‘gevaarlijke speeltoestellen’, maar een ongelukje zit in een klein hoekje. Daar is, zo blijkt maar weer, echt niet veel voor nodig.

Kortom het is onmogelijk om mijn kinderen tegen alle gevaren te beschermen. Ik realiseer me dat dit een kwestie is van uit Handen geven. Of beter gezegd … elke dag om Zijn bescherming vragen.