Goedemorgen maandag!

Geen sneeuw meer te zien. Maar wel een dun laagje ijst op de sloot waarlangs ik vanochtend gefietst ben. Dat zal wellicht zo blijven als het kwik niet boven nul komt. De rietkragen langs de sloot weerspiegelen in het flinterdunne laagje ijs. Het is koud en we kruipen zo diep mogelijk onze jas in. De handschoenen die we toch maar hebben aangetrokken is beslist geen overbodige luxe.

De donkere dagen voor kerst zijn echt aangebroken. Van alle kaarsen en kerstverlichting in huis wordt volop gebruik gemaakt. Dat laat dan ook duidelijk z’n sporen op de ramen na. Maar daar valt toch weinig doorheen te zien met dat donkere weer.
Terwijl de koffie pruttelt, de chocomel wordt opgewarmd en de warme banketstaaf ligt te wachten om aangesneden te worden, completeer ik het beeld met wat winterse plaatjes. Ik heb hier zo mijn best op gedaan, dat ik ze graag wil delen.














Deze week zet ik een kort verhaal op mijn blog. Het heeft de titel ‘Omzien naar …’. Deze titel is tweeledig. Allereerst is het belangrijk, zeker in de tijd van kerst waarin ieder elkaar opzoekt, naar elkaar om te zien. Ten tweede een omzien naar ingrijpende momenten in je leven, dat je, door de jaren heen, heeft gevormd tot wie je nu bent.

Ik licht mijn verhaal nu een beetje toe, want als ik mijn stuk plaats wil ik er verder niets bij zetten dat de aandacht van het stuk zou kunnen afleiden. Ik vind het spannend, want het is voor mij een mooi en bijzonder stuk. Ik zie uit naar jullie reacties. Laat gerust je mening achter en deel ze met anderen. Ik lees ze later, want ik ga er over een paar dagen even tussenuit. Ik hoef natuurlijk niet te vertellen wat ik ga doen!