Zullen we of zullen we niet?

Het is twee uur in de nacht als de wekker gaat. Die had echt niet af hoeven gaan, want ik heb werkelijk geen oog dicht gedaan vanaf het moment dat ik mijn bed ben ingestapt. We doen dit eigenlijk nooit, ’s nachts vertrekken, maar we wilden graag dezelfde dag nog op de plaats van bestemming aankomen. Tja dan zit er niets anders op dan vroeg vertrekken.

De spanning van vertrek is toegeslagen en dus zie ik allerlei beren op de weg. Zo groot zelfs dat ik er nerveus van wordt en klaar wakker met mijn ogen dicht in de bed lig. Ik heb zo’n beetje alle comfortabele ligstanden wel geprobeerd, maar niets helpt om in slaap te komen. Zelfs schaapjes tellen niet …

Uiteindelijk ben ik zover dat ik tegen mezelf zeg dat we dan maar thuis moeten blijven en niet op vakantie moeten gaan. Maar dat is ook geen oplossing, want wie wilde dit nou eigenlijk? Goed we hebben er allemaal zin in en als ik de webcambeelden zie wil ik dolgraag skiën. Maar ten koste van wat eigenlijk? Ach ik weet ook wel dat ’s nachts alles er veel somberder uitziet dan bij daglicht en dat is bij mij echt niet anders.

Als manlief de wekker heeft uitgedrukt stappen we langzaam ons bed uit. Snel gaat niet na zo’n miserabele nacht. En natuurlijk gaan we gewoon op weg naar onze vakantie bestemming. Als we maar eenmaal rijden. En die beren op de weg zullen ook wel meevallen.

Of toch niet?

Het is maar goed dat ik van te voren niet wist wat ons allemaal te wachten stond in de uren die volgden.

Wordt vervolgd …