Huh? Waar komt die vandaan?

Het is donderdagmiddag, schooltijd. De kinderen hebben per groepje van drie hun brooddeeg gekneed en keurig onder de theedoek gelegd om te laten rijzen. Nu kijkt de hele klas gefascineerd naar een film over de prehistorie in afwachting van het rijzende brood.

Ik ben helpmoeder en boen er lustig op los. De tafels zitten vol met van die plakkerige brooddeegstukken die je er maar matig af krijgt met koud water. Maar de aanhouder wint en elke tafel blinkt na mijn poetsbeurt als nooit tevoren.

Terwijl ik er lustig op door poets hoor ik ineens kreungeluiden vanaf het beeldscherm komen. Nieuwsgierig kijk ik op naar het digibord. Tot mijn verbazing maak ik een prehistorische bevalling mee. Oh jee en ik heb mijn zoonlief nog niets verteld over de bijtjes en de bloemetjes. Het enige dat hij weet is dat een kind uit het ‘poepgat daaronder’ komt.


Maar zoonlief is met neeflief, die gezellig bij elkaar in de klas zitten, de kommen aan het schoonpoetsen in de keuken. Zorg minder … De rest van de klas kijkt ademloos naar de kreunende vrouw op het digibord. Ik moet lachen en geniet van de openstaande monden en grote ogen. Ook in de prehistorie wisten ze wat privacy was, want alleen het persende gezicht en de bolle buik van de vrouw zijn in beeld.

Even later hoor ik gehuil. Ah de baby is er, keurig buiten beeld geboren. Een prachtig blozende baby van enkele maanden oud wordt in de armen van de moeder gelegd. Het is stil, muisstil in de klas. Iedereen kijkt ademloos naar het digibord waar het allemaal op te zien is. Ik vraag mij af of iedereen begrijpt wat er gebeurt. Totdat een van de kinderen roept: ‘Huh, waar komt die vandaan?’

Mijn vraag is meteen beantwoord. Heerlijk toch … ik laat het zo. Niet mijn taak om kindlief wijzer te maken. Het enige wat ik doe is mij omdraaien en lachen, tegelijk met de gedachte dat ik dit moet opschrijven. Bij deze.