Terwijl ik wacht ...

De cappuccino op tafel geeft een heerlijke geur. Het koekje daagt me uit te worden opgegeten, wat ik vervolgens ook doe, want ik heb reuze trek. Op het gezicht van de vrouw tegenover mij aan tafel staan zorgen te lezen. Zie ik er ook zo uit? Afgezien van het feit dat ik minimaal vijfentwintig jaar jonger ben?

Aan een tafeltje verderop zitten moeder en dochter van een ijsje te likken. Rechts van mij passeert een vrouw waar mijn blik even op blijft gericht. Ze doet me denken aan mij moeder.  Achter mij passeren mensen. Ze hebben geen haast, maar zijn doelgericht onderweg. Voor mij zitten twee dames op leeftijd geanimeerd met elkaar te praten onder het genot van een kopje koffie.

Als ik even later alleen zit kijk ik naar de mensen die komen en gaan. Veel van hen zijn medewerkers aan hun zelfverzekerde tred te zien. Anderen sloffen rond of lopen rustig naar de lift. Ik verveel me niet. Ondertussen gaan mijn gedachten uit naar de persoon die ik hier heb gebracht.

Hoe is het zo gekomen dat hij hier is beland? Toen ik hem een maand geleden voor het laatst sprak was er niets aan de hand. Of toch wel en heb ik het niet gezien? Nee, ik weet het zeker. En nu?

Soms is de gezondheid van de mens zo ongrijpbaar. En de zekerheid hierover zo volledig afhankelijk van de medici. Terwijl ik wacht en om me heen kijk naar de mensen die door de hal lopen overspoelt mij dankbaarheid dat ik gezond ben en mijn gezin ook. Soms is het met die zekerheid zo maar gedaan. Reden te meer om dankbaar te zijn en elke dag te vieren die Hij me geeft.