Een kaartje voor juf?

Een kaartje voor de juf. Zoonlief gaat hem schrijven. Ik haal de doos met kaarten uit de kast. Al na een paar kaarten zie ik een prachtig winters beeld en vraag of zoonlief hem mooi vindt. Zoonlief vind hem prachtig, maar als ik zeg dat deze voor de juf is verandert zijn gezichtsuitdrukking. Hij kijkt me aan alsof hij het allermooiste moet weggeven dat hij heeft.

‘Wat is er?’, vraag ik. ‘De kaart is zo mooi, die kan ik echt niet weggeven.’, zegt zoonlief met bijna de tranen in zijn ogen. ‘Maar het is toch juist leuk juf een heel mooie kaart te geven?’ Hij is het er niet mee eens en kan geen afstand doen van de kaart die hij enkele seconden eerder voor het eerst heeft gezien.

Maar het moet, de kaart is voor juf. Als het aan hem ligt komt er anders helemaal geen kaart, want ze zijn allemaal mooi. Zoonlief schrijft z’n boodschap op de kaart en doet hem in de envelop. We laten hem op tafel liggen zodat we hem de volgende dag mee naar school kunnen nemen.

Maar dat vergeten we op de een of andere vage manier. De aap komt al gauw uit de mouw. Als ik tegen zoonlief zeg dat we de kaart voor juf zijn vergeten zegt hij met glimmende ogen: ‘Die heb ik verstopt, want dan kon ik hem nog houden.’ Ohhhh.

We geven de kaart natuurlijk toch, maar ik moet wel tegen juf zeggen dat hij er moeilijk afstand van kon doen. Dat doe ik! Juf en ik lachen. Later vertelt zoonlief dat de kaart aan het schoolbord hangt, zodat hij hem toch kan zien! Wat lief van juf!

PS. 1. Nieuwe volgers, hartelijk welkom, wat leuk dat je meeleest! Ik kom gauw bij jullie een kijkje nemen!

PS. 2. Bedankt voor alle fijne en leuke reacties op mijn verhaal! Erg leuk om te lezen!