Een storm in een glas water ...

Onzeker loopt Anne de weg uit. Diep weggedoken in de kraag van haar jas voor de koude wind die tegen haar gezicht striemt. De grote sneeuwvlokken dwarrelen voor haar ogen naar beneden. Ze knijpt haar ogen samen om te voorkomen dat de sneeuwvlokken in haar ogen belanden. Wel vervelend, want het uitzicht is werkelijk adembenemend. Op elke tak ligt een kleine laag sneeuw en doordat het wat opgevroren is valt het er ook niet direct af met deze wind.

Anne stopt bij een van de tuinen waar ze langsloopt. Zal ze een foto nemen of toch niet? Mag dat wel of zouden de mensen het niet waarderen? Ze pakt toch haar camera en maakt een foto van de prachtig besneeuwde rode bessen aan de rand van de tuin. Ze bekijkt tevreden het resultaat op het display van haar toestel.

Als ze langzaam overeind komt overvallen haar gelijk de negatieve gedachten waarmee ze de deur is uitgestapt. Hoe moet ze dit meningsverschil nu oplossen? Gewoon negeren? Net doen alsof er helemaal niets is gebeurd? Anne kan het niet. Het is gebeurd en het laat haar maar moeilijk los. Moet ze haar bellen of juist niet. Bij haar langsgaan of wachten tot ze elkaar tegenkomen? Het is natuurlijk niet alleen maar haar schuld, zij was ook niet bepaald aardig.

Een langsrijdende auto doet haar opschrikken uit haar gedachten. Ze kijkt of ze degene achter het stuur herkent, maar dat is niet het geval. Weer pakt ze haar toestel om een foto te maken van het struikgewas langs de kant van de weg. Het ziet er zo mooi, maar o zo ingewikkeld uit. Het weerspiegeld precies haar gedachten en gevoelens.

Enkele dagen later komt Anne Eva tegen die net doet alsof er niets aan de hand is. Of is er ook echt niets aan de hand? Ervaart zij dat alleen maar zo? Anne laat het er niet bij zitten en vertelt Eva wat ze op haar hart heeft. Het gaat haar veel makkelijker af dan ze had gedacht.  Had ze hier nou zo tegenop gezien? Eva knikt begrijpend. Voor haar was de zaak allang afgedaan en goed zo. Zij was niet blijven zitten met negatieve gevoelens.

Opgelucht haalt Anne adem. Ze is blij dat ze het heeft gezegd. Het is voor haar nu ook de wereld uit. Anne heeft weer een les geleerd. Soms is iets dat heel groot lijkt niets meer of minder dan een storm in een glas water … maar dat weet ze alleen door er over te praten.

(Fictie)