Keuzestress op jonge leeftijd

De uitnodigen liggen klaar. Op het papiertje op de keukentafel staat een lange lijst met namen. Als het aan zoonlief ligt komt vrijwel de hele klas op zijn feestje, ook al speelt hij met minder dan de helft van de kinderen. Maar het moment is daar dat hij een keuze dient te maken, want dat ga ik niet voor hem doen.

De eerste namen komen rap over zijn lippen, maar naarmate het lijstje vordert en er steeds minder uitnodigingen overblijven om uit te delen, wordt de keuze steeds moeilijker. En mamalief helpt niet mee door te zeggen dat echt niet iedereen op zijn feestje mag komen. Ik voel me meedogenloos, maar we zijn met z'n tweeën om dit feest in goede banen te leiden en het wordt een grote chaos als er meer kinderen komen dan ons stemgeluid reikt en dus is er een maximum gesteld.

Er zijn nog twee kaarten te verdelen over vier kinderen. Maar zoonlief kan geen keuze maken. En ik ook niet ... Uitstel, morgen moet de beslissing vallen. Maar manlief wacht niet tot morgen en besluit tot actie over te gaan. Manlief praat met zoonlief die al in bed ligt. Waar ik een uur mee bezig ben en niet voor elkaar krijg, komt manlief binnen enkele minuten naar beneden. De keuze is gemaakt, de kogel door de kerk. Eindelijk. En als dan eenmaal die keuze is gemaakt is er geen vuiltje meer aan de lucht en heeft zoonlief vrede met de hele situatie. Nu ik nog. Ik vind het altijd best een beetje zielig voor degenen die niet 'mogen' komen.