Edukans schoenmaatjes!

‘Zullen we deze weggeven? Neeeh, die is van mij, doe dan die maar. Oké doen we die en deze dan, zullen we die ook doen? Ja, oké dat is goed.’ Terwijl ik in de keuken bezig ben, zoeken mijn kinderen uit wat ze weg willen geven. Dat valt nog niet mee, want oh oh wat zijn ze aan hun spullen gehecht. Van wie zouden ze dat nou hebben??? Ehhh.


Maar als ik in de schoenendoos kijk zie ik tot mijn grote verbazing hun carsauto erin staan en ook hun geliefde hotwheels. Ze hebben een aantal auto’s uitgezocht die ze weg willen geven. Ook de poppenkastpoppen mogen in de doos, evenals een balletje en een veel gedragen cap. Ik ben trots, apetrots dat ze dat uit zichzelf willen weggeven. Ik koop een tandenborstel, tandpasta, pennen, schriften en zeep om ook in de doos te doen. De gaatjes worden opgevuld met potloden, pennen en ballonnen. Eigenlijk kan de deksel er niet goed op, maar met een beetje aandrukken lukt het wel.

We doen mee met Edukans schoenendoosactie van school. M’n jongste heeft een hele mooie tekening ingekleurd die bovenop de schoenendoos moet. Vol overgave zie ik hem kleuren. Het laatste deel is een klein beetje afgeraffeld, want toen had hij er niet zo’n zin meer in. Maar toch is hij erg mooi geworden en prijkt bovenop de schoenendoos.


We hebben hem meegenomen naar school en bij al die andere dozen neergezet. Het is zo bijzonder te beseffen dat zo’n kleine moeite met zoveel blijdschap wordt ontvangen, in een voor ons zo totaal andere wereld. Een wereld die wij alleen maar zien door beeld van de tv of van internet.

Doordat mijn kinderen zo makkelijk hun spulletjes hebben weggegeven, maakt het mij ervan bewust dat ik wel erg aan mijn spullen ben gehecht. Vergankelijke dingen, die geweldig leuk zijn, maar niet mijn leven maken. Misschien veraangenamen, maar niet mijn leven zijn. Kortom … ik moet ook maar eens leren weggeven ...