Trots, hoezo trots?

‘Je zult wel trost zijn op je zoon’, zei ik. Hij antwoordde: ‘Nee, ik ben niet trots, maar wel heel dankbaar.’ Daar moest ik even over nadenken. Terwijl ik dacht zei hij: ‘Trots zijn is een beetje negatief.’ O jaha? Nog meer om over na te denken.

Is trots zijn op je kind negatief? Ik bedoelde het juist positief. Na enig denkwerk begrijp ik hem wel. Ben ik alleen maar trots als mijn kind goed presteert? Ben ik alleen maar trots als mijn kind het roze papiertje mee naar huis krijgt waarop staat dat hij mag afzwemmen? Ben ik alleen maar trots als hij een beslissing neemt die ik ook genomen zou hebben? Ben ik alleen maar trots als hij volgens het boekje opgroeit en doet wat er van hem wordt gevraagd?

Zoonlief gemaakt op school. Dan word ik warm van binnen.

Ja, ja, ja schreeuwt alles in mij, want dat wil toch iedereen? Maar van de week werd ik hierbij stil gezet en ontdekte ik dat degene die dat tegen me zei gelijk had. Trots op je kind ben je te allen tijde, omdat dat een onderdeel is van houden van. Je bent niet alleen maar trots op je kind vanwege de prestaties die het levert, maar je bent trots om wie je kind is.

Van de week stond ik, tijdens de zwemles van mijn zoon, met een paar moeders te kijken naar de prestaties van onze kinderen. We stonden alle drie op onze eigen manier trots te zijn! Ik glom gewoon, een 60watter was er niets bij, toen zoonlief door het bewuste negen meter gat zwom. De andere moeder glom toen ze vertelde dat haar zoon voor zichzelf was opgekomen. Moeder nummer twee koppelde in eerste instantie ‘trots’ aan een gebeurtenis, maar toen ze vertelde dat ze ook trots was als haar kind leuk speelde, kwamen ze tot de conclusie dat trots zijn op je kind wel eens een onderdeel van houden van zou kunnen zijn.

De vraag is wel of dat warme gevoel van binnen als je je kind zichzelf ziet zijn trots is of gewoon houden van.

En wat is er nou mis met houden van? Niets toch zeker!