Naar de wok

Zodra het gebed is uitgesproken stuiven de kinderen af op de patat, frikadellen, bami, gefrituurde banaan, mini loempiaatjes en nog veel meer. Ze verdringen elkaar om zo snel mogelijk hun favoriete eten op te scheppen, een sausje te pakken en weer naar hun plek terug te gaan en alles op te smikkelen. Ik help ze om op te scheppen, maar het liefst ben ik op dat moment ook een kind, want ik heb ongelofelijke trek en kan me maar moeilijk beheersen om niet stiekem zo’n overheerlijk mini loempiaatje te verorberen of die gebakken banaan, die me toeschreeuwt opgegeten te worden, uit de bak te pakken. Maar ik ben volwassen en dus doe je zoiets niet … jammer.

Als alle kinderen aan het eten zijn, gaan de ‘groten’ op pad om hun lekkers te halen. Voordat ik ga wokken ‘stuif’ ik af op de mini loempiaatjes, de bami, de gefrituurde banaan en de kip saté. Wat is dat lekker als je het niet zelf hebt klaargemaakt en héél erge trek hebt.

En dan zitten we met z’n allen van ons eten te genieten. Ondertussen ontspannen pratend over van alles en niets. We luisteren naar de ratelende kinderstemmen en begroeten ondertussen het halve dorp dat ook aan het wokken is.

Er is onvoldoende mayonaise en dus wordt er nog wat bij gehaald. De frikadelletjes worden aangevuld, er worden broodjes gesmeerd en vervolgens afgedankt, chipjes gehaald die te scherp zijn en komkommer die met een zuur gezicht wordt doorgeslikt. Kostelijk.

Zodra de kinderen verzadigd zijn gaan ze naar de speelgelegenheid van het restaurant. Wij leunen achterover en denken na over onze volgende gang. Want tja na één gang zijn we echt nog niet uitgegeten. Zodra de een zit staat de ander op om op zoek te gaan naar iets dat nog niet is uitgeprobeerd. Degenen die achterblijven vervolgen het gesprek dat nog niet was afgerond.

En voor je het weet is de avond voorbij en nemen we afscheid op de parkeerplaats. Voldaan van het eten, maar meer nog van het gezellig samenzijn gaan we naar huis!