Herman de vriendschapskoek

Sinds enkele dagen staat er bij ons een bak met vieze smurrie in de vensterbank, netjes afgedekt met een theedoek. Ik had Herman al bij m’n schoonzus gezien en was blij dat ik er geen had. Maar afgelopen donderdag kwam zoonlief met Herman aanzetten. Hé jekkie moet ik er ook aan geloven, dacht ik meteen.

Het begin was niet best. Ik had de arme Herman in het afgedekte plastic potje laten zitten. De volgende ochtend kwam ik nietsvermoedend beneden. Terwijl ik de boterhammen van de kids aan het smeren was viel m’n oog op Herman die bijna uit het potje barste. Ik dacht, dat kan niet goed zijn.

Met enige wrevel zei ik tegen zoonlief dat hij iets aan Herman moest doen, anders zou ik hem in de vuilnisbak gooien. Dat was tegen het zere been van zoonlief, die ijverig Hermans gebruiksaanwijzing begon te lezen. Braaf deed hij de smurrie in een grotere bak en roerde Herman eens lekker door elkaar.

Nu, een paar dagen later begin ik aan Herman te wennen. Dat komt ook omdat ik de afgebakken Herman inmiddels bij m’n schoonzus heb geproefd! Tjoh dat was erg lekker. Nu is mijn nieuwsgierigheid zo gewekt dat ik wil weten of ik, of beter gezegd zoonlief, ook zo’n lekkere koek kan fabriceren.

We moeten er wel aardig wat voor doen. Vier dagen achter elkaar behoeft Herman alleen maar te worden doorgeroerd. Op dag vijf heeft Herman honger en moeten we hem eten geven (melk, bloem en suiker). Dag zes tot en met negen behoeft Herman alleen maar te worden doorgeroerd. Op dag tien heeft Herman reuze honger en moeten we aan de slag om van de smurrie ook werkelijk iets eetbaars te maken.

Kortom niet afgaan op de buitenkant, want deze smurrie wordt beslist een heerlijke koek. Je moet nog wel een weekje wachten, dan gaan we de smurrie bewerken en er iets moois van maken.

Nieuwsgierig? Kijk over een weekje nog eens.