Tulpen ... vers van de bodem

Als we terugrijden van schiphol wil ik toch even tulpen fotograferen. Ze zijn al mooi in bloei had de moeder van een vriendje van zoonlief gezegd. Ze wonen op een boerderij in de polder. Onderweg komen we geen tulpenveld tegen, zelfs geen kleurengloed te zien. Ik maak me me dan ook wat zorgen. Toch gaan we even kijken. Je weet maar nooit.

Als we de boerderij naderen zien we nog steeds geen tulpenvelden. Toch zijn ze er, zo blijkt. Helemaal aan het einde vlak aan de bosrand staan ze. We mogen er heen rijden en foto's maken. En ja hoor naarmate we dichterbij komen zien we een grote bonte kleurenpracht. De ene rij volop in bloei, terwijl de andere rij alleen maar knoppen toont.

Ik maak volop foto's terwijl de jongens een prachtig bonte bos tulpen voor me plukken die ik mee naar huis mag nemen. Wel buiten zetten is het advies, dan blijven ze veel langer goed. En dus staat de bonte bos buiten op de tuintafel te pronken! Jongens bedankt, ik ben er echt blij mee!

Respect voor de loper!

De eerste bussen komen alweer terug! En met wat voor een bedragen!! Ik ben onder de indruk van mijn lopers die vol enthousiasme zich inzetten voor het Nationaal Fonds Kinderhulp. In onze omgeving lijkt het een nog redelijk onbekend doel te zijn, maar met zeventig enthousiaste lopers zal daar zeker verandering in komen!

De afgelopen weken heb ik mij gestort op het zoeken van mensen die dit toch wel vervelende klusje op zich willen nemen. Want het voelt altijd een beetje als ‘leuren om geld’. Het heeft mij dit jaar echt verbaasd over hoe makkelijk mensen me zeiden om te zullen gaan lopen. Ik werd er zelf enthousiast van en ben doorgegaan.

Vorig jaar is mij gevraagd coördinator te worden van het Nationaal Fonds Kinderhulp voor het dorp waar ik woon. Ik heb toegezegd zonder te beseffen waar ik eigenlijk aan begon, maar toen was het al te laat om nog terug te krabbelen. Maar wat kun je in een jaar snel vergeten, totdat het weer zover is. Het is me de afgelopen weken echt een dagtaak geweest.

Ook ik heb vorig jaar gelopen terwijl ik altijd gezegd heb dat nooit te zullen doen. Ik vond het echt een verschrikking, totdat ik het zelf dus een keer deed. Door te lopen heb ik veel respect gekregen voor alle lopers, van welk doel ook. En het is me opgevallen zo vriendelijk als mensen aan de deur kunnen zijn. Toegegeven er zitten ook horken tussen, maar niet noemenswaardig!

Daarom wens ik, als ik eenmaal mijn muntje in de bus heb gedaan, de meeste lopers altijd even succes als ze weer op weg zijn naar de volgende deur!

 PS. Gelukkig wordt het geld afgegeven op een ander adres! Wel zo veilig!

Mijn favoriete zaterdagavond!

De restjes gemorste grond veeg ik bij elkaar en gooi het in de groencontainer. De bloemenbak bij de voordeur ziet er weer puik uit. Achter het huis doen de kinderen hun best het sto op te vegen dat in kringen op het terras waait. Ik help ze een handje want het is best een lastig karwei.

Als de was is opgehangen, de kamer gezogen en ook de keuken aan kant is ploft manlief onder een lamp op een stoel en gaat een boek lezen. Ik pak twee kussens en druk die tegen de leuning van de bank. Ik ga er lekker tegenaan zitten en leg mijn benen op de bank en bedek ze met een warme deken. Laat de avond beginnen!

Ik vraag of zoonlief mijn haar wil kammen. Dat wil hij maar al te graag, want dan, weet hij, hoeft hij niet direct naar bed. Even later leun ik met mijn hoofd in de kussens terwijl mijn haar een flinke massage krijgt! Even later stopt zoonlief en gaat naar boven. Hij komt terug met zijn radio en zet Opwekking voor Kids aan. Terwijl de muziek door de kamer schalt begint zoonlief weer te kammen. De oudste vraagt wat ik wil drinken en eten.  Even later staat er een beker jus d'orange voor me klaar met een zakje fun mix. Wat een genot, wat een rijkdom!

Weer later liggen de kids en ik in een deuk om leuke Youtubefilmpjes, terwijl we ons tegoed doen aan de fun mix. Het wordt almaar later, maar ik wil dit moment vangen en vooral niet verstoren.  Nog even, heel even dan! Maar als het kwart voor tien is maak ik een einde aan deze heerlijke avond! Tot de volgende keer maar weer!

Associatieve gedachten en gevoelens (Een burn-out, hoe voelt dat? (deel 7))

Ergens begin 2006. Het is vlak na de middag als ik even wil gaan rusten. Ik lig nog maar net als ik ineens allerlei sensaties in mijn lijf ervaar. Het zijn geen fijne sensaties. Mijn hart gaat tekeer en ik begrijp niets van deze gevoelens. Zo kan ik niet blijven liggen. De onrust in mijn lijf vind een weg via mijn hart. Ik ga naar buiten en loop een stukje. Even later bel ik aan bij iemand in de buurt om verhaal te doen. Zij herkent het door eigen ervaring.

In de afgelopen jaren zijn deze gevoelens gekomen en gegaan. En elke keer heb ik er dezelfde gedachten bij. Ze kunnen wat variëren, maar positief zijn ze niet. Altijd maar die gedachten van … ik val vast weer terug en kom er niet meer uit of … ik word vast niet meer beter.  En elke keer kom ik er toch weer uit. Hoe kan het dan dat ik toch weer die gevoelens ervaar (er voor mijn gevoel steeds weer in trap?).

Doordat ik (en velen met mij) me vergis in wat gedachten met mijn lijf kunnen doen. Vaak krijg ik deze gevoelens door onbewust negatieve (of bewuste) gedachten. Deze gevoelens lijken op de sensaties die ik vaak ervoer tijdens de periode van mijn burn-out, waardoor ik associatieve negatieve gedachten kreeg. Zie je wel deze gevoelens had ik ook tijdens mijn burn-out, dus ik heb nu vast weer een burn-out. Ik moet vast weer opnieuw beginnen.

Zodra ik doorhad dat het associatieve negatieve gedachten waren die mijn lijf op hol brachten begon ik het een beetje te begrijpen. Soms kan een lijf vluchtgedrag aannemen terwijl er geen enkel gevaar is, maar dat doet een lichaam nu eenmaal dat volledig geknakt is geweest. Het lichaam wordt uiterst voorzichtig en alert! En soms rinkelt de bel dus een keer om niet … dat is niet erg, maar hou vooral de bel in de gaten die niet om niet rinkelt!

 

PS. In de zijbalk van mijn blog vind je alle delen van: Een burn-out, hoe voelt dat?

Zeg jij het? Of niet? (Een burn-out, hoe voelt dat? (deel 6))

Het is laat al op de avond. De stilte in huis is rustgevend. Ik staar in het donker naar het plafond en mijmer over wat ik heb geschreven. Is het wel goed wat ik doe? Rakel ik oud zeer niet teveel op? Niet gedacht dat het opnieuw zoveel mensen zou raken. Dat het mezelf weer zo zou raken.

Soms als ik zie hoe mensen zichzelf voorbijlopen zonder dat zij het in de gaten hebben verstikt het me gewoon. Kan ik een plaatsvervangende bal in mijn buik krijgen. De symptomen zijn soms zo duidelijk dat ik de sterke drang om de ander te waarschuwen moet onderdrukken. Of moet ik het gewoon eerlijk zeggen? Maar wanneer kan ik het zeggen en wanneer moet ik mijn mond houden? Hoe zou ik het zelf hebben gevonden als iemand mij zou hebben gewaarschuwd? Stond ik er destijds voor open?

Ik weet nog dat niemand het bij mij zag aankomen. Ja ik was druk, vond men, veel te druk voor een werkende moeder met twee jonge kinderen. Toch kwam het voor mij en mijn omgeving volledig uit de lucht vallen. Een collega waarschuwde me wel dat ik erg druk was, maar dat signaal heb ik niet opgepikt. Ik stond er misschien wel voor open, maar had het totaal niet door. En is dat niet bij vele mensen het geval??

Zodra de laatste energiestuipen door het lijf van een opgebrand iemand gaan komen deze signalen niet meer binnen. Het lichaam (en de geest) is zo ontzettend onrustig en druk dat het nergens meer voor open staat. Totdat de man met de hamer zegt dat het genoeg is. Heel pijnlijk, maar waar!

 Volgende keer: wat associatieve gevoelens met je kunnen doen … jaren na dato.

Gemiste kans (Een burn-out, hoe voelt dat? (deel 5))

Nieuwsgierig geworden klik ik aan de zijkant van mijn blog op het icoontje ‘Een burn-out,hoe voelt dat?’. Dit blogbericht staat sinds kort in mijn favoriete top vijf. Ik had het al eerder gezien, maar verder niets mee gedaan.

Maar nu klik ik er dan toch op. Het is lang geleden dat ik deze blog gelezen heb en het raakt me opnieuw. Verbaasd over mijn eigen manier van schrijven.  Verbaasd ook over de manier waarop ik mijn gevoelens aan dit blogbericht heb toevertrouwd. Realistisch, zonder opsmuk, eerlijk.

Tegelijk realiseer ik me opnieuw hoe bewogen deze tijd is geweest en welk effect dat nu nog op mijn leven heeft. Het zal altijd in mijn achterhoofd aanwezig zijn. Altijd die alarmbel. De alarmbel die rinkelt wanneer het nodig is, maar ook regelmatig rinkelt wanneer het niet nodig is. Daarmee te leren omgaan is niet altijd even simpel.

Na het lezen van mijn bericht zie ik dat er niet lang geleden nog iemand op mijn blog heeft gereageerd. Volledig gemist …. en daarmee ook de kans mijn verhaal te vertellen. Niet omdat ik dat per se wil vertellen of moet vertellen of daarmee graag in de belangstelling wil staan. Anoniem was ook mooi geweest. 

Maar ik heb een kans gemist mijn verhaal te vertellen dat herkenbaar is voor zoveel mensen. Onherkenbaar voor mensen die het nog nooit hebben meegemaakt, maar zo herkenbaar voor mensen die de gevoelens herkennen er daarmee zeker weten dat ze niet alleen staan. 

Mijn allereerste schilderles!

Een beetje onzeker begin ik aan de eerste potloodstrepen op het witte doek. Voordat de schilderkwast er aan te pas komt moet een grove schets op het doek worden gemaakt. Eenmaal de grove schets, kan het schilderen beginnen.

Maar dat is niet eenvoudig. Het schilderen niet, maar de schets ook niet. Stel dat ik mijn schets op het prachtig witte doek verpest. Veel te groot begin of mijn schets juist ieniemienie uitvalt. Heel lastig. Maar na enig twijfelen begin ik de contouren van mijn tulp te zien. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als kneedgum. Als het echt niet goed is kan ik hier en daar wat weggummen.

Gelukkig word ik begeleid door een deskundige die me verteld dat ik het beste de kleuren kan mengen en in mijn geval niet met harde kleuren moet werken. Ik meng wit, geel en rood, waardoor ik een prachtig oranje kleur krijg. Mijn tulp is tenslotte oranje. Daar waar de tulp licht moet worden meng ik wit met geel. Niet bang zijn om de verven, gewoon doen is mijn motto.

Op advies van Maaike, de schilderes, geeft ik het voorste blad de meeste accenten. Het leuke is dat wanneer ik denk dat het nog niet af is en eigenlijk ben vastgelopen, Maaike vertelt waar dat aan ligt en hoe ik het beste verder kan.

Het resultaat is verbluffend. Nooit gedacht dat er zoiets uit mijn handen zou kunnen komen. Dank je Maaike, het was superleuk. Wil je ook een keer een schilder workshop volgen, kijk dan eens op http://www.sterkenkunst.nl!