Omzien naar elkaar!

Als ik heb afgerekend en voorbij de kassa's ben realiseer ik me dat ik nog steeds niet heb gedaan wat ik mezelf heb beloofd. Enkele weken gelden heb ik met mezelf afgesproken iets voor mijn overbuurvrouw te kopen. Gewoon zomaar, omdat ik denk dat ze het nodig heeft, een hart onder de riem wel kan gebruiken. Maar iets in me houdt me ook een beetje tegen. Zou ze het wel leuk vinden? Zal ze het gebaar wel waarderen of zal ze zich afvragen waar ik me in vredesnaam mee bemoei.

Was het in gedachten eerst nog een leuk kerstpakket, naarmate kerst dichterbij komt lijkt mijn cadeau steeds kleiner te worden tot, als ik niet uitkijk, helemaal niets. Ik vind mezelf een slappeling, want dit is niet wat ik met mezelf heb afgesproken. En het zal me niet gebeuren dat ik de kerstdagen in ga zonder dat ik ook maar iets voor haar heb gekocht en het haar ook werkelijk heb gegeven.

Daar sta ik dan, met lege handen, maar wel een volle winkelwagen. Zal ook deze keer voorbij gaan waarin ik niets voor mijn buurvrouw koop? Nee dat zal niet gebeuren! Bij de uitgang staan prachtige kerststerren. Ik zoek een mooie uit en voor ik me kan bedenken reken ik af. Oké dit is geen kerstpakket zoals ik in gedachten had, maar wel een begin. In een andere winkel koop ik een leuke trommel met chocolade erin. Missie geslaagd of moet ik nou nog meer kopen? Nee, ik laat het erbij. Van vrijwel geen contact dan een enkele keer hallo naar een kerstpakket is best een grote stap.

Die avond kijk ik regelmatig uit het raam om te zien of er licht brand aan de overkant. Na de zoveelste keer kijken zie ik een zacht licht door de gordijnen. Ik doe mijn schoenen aan en pak m'n jas van de kapstok. Snel loop ik naar de overkant en bel aan. Buurvrouw doet open en is lichtelijk verbaasd me te zien. Hakkelend vertel ik de reden van mijn komst.

Langzaam glijd een blijde lach over het gezicht van buurvrouw wat haar jaren jonger maakt en haar gezicht een vriendelijke uitstraling geeft! Dolblij neemt ze mijn kerstcadeautjes aan. We blijven nog even praten. De laatste tijd zijn er allemaal mooie dingen op haar pad gekomen en volgens mij is dit er een van. Ik wordt helemaal warm van binnen en ben zo blij. Wat geeft het een kick iemand om niet blij te maken. Simpelweg laten weten dat we begaan zijn met haar bestaan, laten weten dat wij zien dat ze er is.

Enkele dagen later gaat de deurbel. Buurvrouw van de overkant staat met een stralende lach voor de deur. Ze heeft wat lekkers gekocht voor de kinderen met een mooie kerstkaart erbij. Ik heb er even geen woorden voor. Ik vind dit zo geweldig! Omzien naar elkaar krijgt ineens vaste vormen ... Wat mooi!

(Geen fictie dit keer, maar waar gebeurd!)

(Langs deze weg wens ik je gezegende kerstdagen en een voorspoedig 2013!)

Kleine jongen, stoere taal

Jongste zoonlief wil zich gaan aankleden vanmorgen. ‘Mam, ik wil wel mooie kleren aan hoor, want het is mijn feest vandaag.’ (Hij mag trakteren op school.) Ik glimlach en geef hem groot gelijk.‘ Prima jongen, kies maar wat uit!’ Als ik bij hem kom heeft hij zijn mooiste vest uit de kast getrokken. Zo’n stoer blauw met grijs vest, zonder capuchon. Daaronder moet nog een bijpassend shirt, die grijze met leuke prints erop. Vind ik dan weer en hij gelukkig ook.

Als hij zich verder aan het aankleden is hoor ik hem tegen mij zegen: ‘Ja, want dan kan ik indruk maken op de meisjes.’ Toink??? Als ik bijgekomen ben van deze verrassende opmerking, lig ik helemaal in een deuk! Niet te hard natuurlijk, dat is not done. Zoonlief die over twee dagen acht wordt wil indruk maken op de meisjes ….? Dat is toch kostelijk!

 Traktatie voor school. Een mooie kaars met een kerstkaart eraan. 

De kinderen zullen wel denken ... is dat alles? Maar gelukkig paste in de 

envelop een lekker zakje snoep ... verrassing!

Keuzestress op jonge leeftijd

De uitnodigen liggen klaar. Op het papiertje op de keukentafel staat een lange lijst met namen. Als het aan zoonlief ligt komt vrijwel de hele klas op zijn feestje, ook al speelt hij met minder dan de helft van de kinderen. Maar het moment is daar dat hij een keuze dient te maken, want dat ga ik niet voor hem doen.

De eerste namen komen rap over zijn lippen, maar naarmate het lijstje vordert en er steeds minder uitnodigingen overblijven om uit te delen, wordt de keuze steeds moeilijker. En mamalief helpt niet mee door te zeggen dat echt niet iedereen op zijn feestje mag komen. Ik voel me meedogenloos, maar we zijn met z'n tweeën om dit feest in goede banen te leiden en het wordt een grote chaos als er meer kinderen komen dan ons stemgeluid reikt en dus is er een maximum gesteld.

Er zijn nog twee kaarten te verdelen over vier kinderen. Maar zoonlief kan geen keuze maken. En ik ook niet ... Uitstel, morgen moet de beslissing vallen. Maar manlief wacht niet tot morgen en besluit tot actie over te gaan. Manlief praat met zoonlief die al in bed ligt. Waar ik een uur mee bezig ben en niet voor elkaar krijg, komt manlief binnen enkele minuten naar beneden. De keuze is gemaakt, de kogel door de kerk. Eindelijk. En als dan eenmaal die keuze is gemaakt is er geen vuiltje meer aan de lucht en heeft zoonlief vrede met de hele situatie. Nu ik nog. Ik vind het altijd best een beetje zielig voor degenen die niet 'mogen' komen.

Sfeer proeven

Sfeer! Overal is sfeer te proeven. Als ik door het dorpscentrum loop zijn de bomen met tientallen lichtjes versierd. Boven mij in het overdekte gedeelte van het centrum hangen van die mooi verlichte kerstkransen. Elke etalage  heeft z'n eigen sfeer, afgestemd op dat wat in de winkel wordt verkocht. Tuinen zijn rijkelijk versierd met kerstlampjes of rendieren met een slede. Op vensterbanken staan kerststerren of uitgedoste minikerstboompjes, daarboven van die prachtige boomstammen met houten harten en rieten kerststerren licht opgesmukt met nepsneeuw.

Kerstbakjes staan op tafel of sieren het dressoir. De kerstboom in de hoek of midden in de kamer al naar gelang de leeftijd van de kinderen. Kaarsen vlammen rijkelijk in deze tijd van het jaar. En waarom zouden we niet? Met deze donkere dagen is het binnenhalen van sfeer wat iedereen doet.

Maar ook aan het omzien naar elkaar wordt meer aandacht besteed. Een glimlach of een hartelijk woord is zo makkelijk gegeven. Dat, zo zei iemand vandaag, geeft de ander veel meer warmte dan de sfeer die we zelf in onze omgeving hebben gecreëerd! En zo is het maar net. Daarom voor iedereen een lieve groet en een heel dikke glimlach!

Namiddagzon

Tegen het einde van de middag besluiten we toch nog even een wandeling te maken. Een dagje binnen zitten vraagt ter afwisseling om een wandeling in de buitenlucht. In het bos is het fris, door de bomen schijnt het lage middagzonnetje. Het geeft in deze tijd van het jaar niet echt veel warmte meer, maar wel een warme gloed door de bomen van het bos. In het water, in een uitgeholde boomstam, wordt het bos zo mooi weerspiegeld. Het knerpen van de blaadjes onder onze voeten geeft een gezellig geluid. Evenals de stemmen van de kinderen door het bos. Ze hebben weinig nodig om mee te spelen en vinden hun weg met een zelfbedacht spel of een net verworven stok. Na een klein uurtje wandelen is het gemoed weer fris en wordt het tijd voor warme chocolademelk!

 

Een kaartje voor juf?

Een kaartje voor de juf. Zoonlief gaat hem schrijven. Ik haal de doos met kaarten uit de kast. Al na een paar kaarten zie ik een prachtig winters beeld en vraag of zoonlief hem mooi vindt. Zoonlief vind hem prachtig, maar als ik zeg dat deze voor de juf is verandert zijn gezichtsuitdrukking. Hij kijkt me aan alsof hij het allermooiste moet weggeven dat hij heeft.

‘Wat is er?’, vraag ik. ‘De kaart is zo mooi, die kan ik echt niet weggeven.’, zegt zoonlief met bijna de tranen in zijn ogen. ‘Maar het is toch juist leuk juf een heel mooie kaart te geven?’ Hij is het er niet mee eens en kan geen afstand doen van de kaart die hij enkele seconden eerder voor het eerst heeft gezien.

Maar het moet, de kaart is voor juf. Als het aan hem ligt komt er anders helemaal geen kaart, want ze zijn allemaal mooi. Zoonlief schrijft z’n boodschap op de kaart en doet hem in de envelop. We laten hem op tafel liggen zodat we hem de volgende dag mee naar school kunnen nemen.

Maar dat vergeten we op de een of andere vage manier. De aap komt al gauw uit de mouw. Als ik tegen zoonlief zeg dat we de kaart voor juf zijn vergeten zegt hij met glimmende ogen: ‘Die heb ik verstopt, want dan kon ik hem nog houden.’ Ohhhh.

We geven de kaart natuurlijk toch, maar ik moet wel tegen juf zeggen dat hij er moeilijk afstand van kon doen. Dat doe ik! Juf en ik lachen. Later vertelt zoonlief dat de kaart aan het schoolbord hangt, zodat hij hem toch kan zien! Wat lief van juf!

PS. 1. Nieuwe volgers, hartelijk welkom, wat leuk dat je meeleest! Ik kom gauw bij jullie een kijkje nemen!

PS. 2. Bedankt voor alle fijne en leuke reacties op mijn verhaal! Erg leuk om te lezen!

Een storm in een glas water ...

Onzeker loopt Anne de weg uit. Diep weggedoken in de kraag van haar jas voor de koude wind die tegen haar gezicht striemt. De grote sneeuwvlokken dwarrelen voor haar ogen naar beneden. Ze knijpt haar ogen samen om te voorkomen dat de sneeuwvlokken in haar ogen belanden. Wel vervelend, want het uitzicht is werkelijk adembenemend. Op elke tak ligt een kleine laag sneeuw en doordat het wat opgevroren is valt het er ook niet direct af met deze wind.

Anne stopt bij een van de tuinen waar ze langsloopt. Zal ze een foto nemen of toch niet? Mag dat wel of zouden de mensen het niet waarderen? Ze pakt toch haar camera en maakt een foto van de prachtig besneeuwde rode bessen aan de rand van de tuin. Ze bekijkt tevreden het resultaat op het display van haar toestel.

Als ze langzaam overeind komt overvallen haar gelijk de negatieve gedachten waarmee ze de deur is uitgestapt. Hoe moet ze dit meningsverschil nu oplossen? Gewoon negeren? Net doen alsof er helemaal niets is gebeurd? Anne kan het niet. Het is gebeurd en het laat haar maar moeilijk los. Moet ze haar bellen of juist niet. Bij haar langsgaan of wachten tot ze elkaar tegenkomen? Het is natuurlijk niet alleen maar haar schuld, zij was ook niet bepaald aardig.

Een langsrijdende auto doet haar opschrikken uit haar gedachten. Ze kijkt of ze degene achter het stuur herkent, maar dat is niet het geval. Weer pakt ze haar toestel om een foto te maken van het struikgewas langs de kant van de weg. Het ziet er zo mooi, maar o zo ingewikkeld uit. Het weerspiegeld precies haar gedachten en gevoelens.

Enkele dagen later komt Anne Eva tegen die net doet alsof er niets aan de hand is. Of is er ook echt niets aan de hand? Ervaart zij dat alleen maar zo? Anne laat het er niet bij zitten en vertelt Eva wat ze op haar hart heeft. Het gaat haar veel makkelijker af dan ze had gedacht.  Had ze hier nou zo tegenop gezien? Eva knikt begrijpend. Voor haar was de zaak allang afgedaan en goed zo. Zij was niet blijven zitten met negatieve gevoelens.

Opgelucht haalt Anne adem. Ze is blij dat ze het heeft gezegd. Het is voor haar nu ook de wereld uit. Anne heeft weer een les geleerd. Soms is iets dat heel groot lijkt niets meer of minder dan een storm in een glas water … maar dat weet ze alleen door er over te praten.

(Fictie)

Hoera sneeuw!!!

Ik lig weggekropen onder de warme dekens te luisteren naar de geluiden in en om het huis. Binnen spelen de kids met het speelgoed van Sint. Buiten staat iemand te krabben of het een lieve lust is. Gevroren heeft het dat kan niet anders.

Ineens is het stil binnen, gevolgd door enthousiast geroep. 'Mam, kijk eens naar buiten! Er ligt sneeuw!' De afgelopen dagen heeft zoonlief herhaaldelijk smachtend naar buiten gekeken wanneer die dikke sneeuwvlokken nou eens bleven liggen. Vandaag, de after-sint-dag, is het dan zo ver. Met zijn vertrek heeft hij toch maar een prachtig cadeau achtergelaten.

Vol verlangen loop ik naar buiten, want mamalief is net zo gek op sneeuw als zoonlief!

De eerste decemberdag

Het is echt koud langs de lijn. Zeker als het na een minuut of twintig een beetje begint te waaien. Een aantal weken geleden toen ik langs de lijn stond trok de kou omhoog via de dunnen zolen van mijn gympen. Uren na de voetbalwedstrijd begonnen mijn voeten langzaam weer op temperatuur te komen.

Dat was eens maar niet nog een keer. Diezelfde dag besloot ik op zoek te gaan naar een paar warme snowboots. Gelukkig voor mij had de routewinkel een prachtige aanbieding en heb ik sindsdien heerlijk warme voeten langs de lijn. Het ziet er misschien wat mistplaats uit omdat in geen velden of wegen een sneeuwvlok te bekennen is, maar ik heb warme voeten. En het leuke is, zo langzamerhand zie ik steeds meer ouders mijn voorbeeld volgen ...