Om chagrijnig van te worden

Wat kan ik toch chagrijnig worden als iets niet lukt en zeker als ik er, naar mijn idee, geen tijd voor heb. Althans er niet nóg meer tijd aan wil besteden dan ik al heb gedaan. Er wacht mij namelijk een half huishouden. Dat leunt werkelijk als een zware last op mijn schouders. Eigen schuld dikke bult ... dat dan weer wel.


De strijk van twee weken kan ik echt niet langer laten liggen. Zo voor het weekend de wc’s nog even, de wasbak en eigenlijk moet ik nog een stofdoek door de woonkamer halen. Maar nu zijn de tulpen zo mooi. Even … ja heel even maar … een paar foto’s nemen.

Een dik half uur later, het is bijna kwart over twaalf, moet ik nog steeds de perfecte foto schieten, want de rest is het allemaal net niet. Straks met de kids erbij gaat het hem helemaal niet meer worden, dus het moet nú gebeuren. Maar het gebeurde niet ….

Dus eerst kids van school halen en eten. Na het eten tóch nog een paar foto’s geschoten. Maar om nou te zeggen fantastisch … nee. Veel te korrelig allemaal. Vreselijk frustrerend.

Vanavond de strijk. De gebruiksaanwijzing lezen moet dan maar even wachten. Wat eigenlijk niet kan, want morgen wil ik ook mooie plaatjes schieten. Dan wacht ons namelijk een wandeling door het bos en de tuinen van Palijs Soestdijk.

Soms moet ik ook tevreden zijn met de plaatjes die ik heb geschoten. Morgen weer een nieuwe dag, nieuwe kansen. En ... z'n eigen verhaal.