Verhoogde hartslag, moeizame ademhaling …

Vorige week.

Zodra de parkeerplaats in zicht komt, weet ik dat ik een foutje heb gemaakt, maar terug kan ik niet meer. Beloofd is beloofd. En op een andere dag is het er niet minder druk. Het zwembad is al in zicht en zoonliefjes en vriendje kunnen niet meer wachten.

Zodra ik een plekje tussen de massa bemachtigt heb moet ik er ook aan geloven. Oudste zoonlief en vriendje zijn al weg. Best wel moeilijk. Beiden zeven, hebben nota bene A, B en C en ik maak me zorgen of ze het wel redden. Goed daar moet ik me dus overheen zetten en snel ook, want jongste zoonlief heeft geen diploma’s en wil dolgraag het geleerde in praktijk brengen en aan mama laten zien.

Mijn hart groeit als ik zie hoe mijn jongste in het diepe springt, zich een weg door het water baant, op de kant klimt en alles nog eens doet. Verbazend!!! Een paar weken geleden zat er geen schot meer in de zwemles omdat zoonlief niet in het diepe durfde te zwemmen. Waarom? De inval zwemjuf had teveel vertrouwen in zoonlief en liet hem in diep water naar de kant zwemmen. De kant was te ver weg en zoonlief redde het niet … Terwijl ik achter glas toekeek (met klotsende oksels), zag ik zwemjuf een snoekduik maken om zoonlief op te vissen. Pffff, en adem weer uit …

Terwijl ik met mijn oudste een broodje eet, speelt mijn jongste met vriendje in het zwembad. Het is een zwembad dat afloopt, dus altijd opletten geblazen. Als ik een hap genomen heb kijk ik weer naar mijn jongste in het water. Althans dat is de bedoeling. Waar is hij eigenlijk? Gelijk gaat mijn hartslag omhoog en vullen mijn longen zich maar moeizaam met zuurstof. Verdikke nog an toe, de hele tijd heb ik hem in de gaten en nu dit …

Net op het moment dat ik in paniek wil raken zie ik een blij hoofd van de glijbaan komen. Een diepe zucht van opluchting ontglipt mij. ‘Mam, wat is er?’, vraagt zoonlief, die iets aanvoelt, met volle mond. ‘Ehhhh niets lieverd, helemaal niets.’