Emotieregulatie

Rood. Ik klik mijn gordel los en doe mijn jas uit. Veel te warm. Zodra het stoplicht op groen springt, zit mijn gordel alweer vast en kan ik door. Afwezig door het gesprek van vanochtend. Met rode vlekken in mijn nek en nog roder wangen zit ik achter het stuur. Nee ik huil niet, maar zou het graag doen. De warmte komt niet van buiten, maar komt van binnenuit.

De omgeving past bij mijn stemming. Grauwe grijze gebouwen staan hoog opgetrokken aan beide kanten van de weg. De enkele boom en de vele narcissen moeten het geheel een beetje opvrolijken, maar de narcissen zijn op hun retour en de boom kan al dat grijs niet wegmoffelen.


Terwijl ik de snelweg op draai en goed kijk of ik er op kan komen moet ik gas terug nemen. Die verdraaid langzame vrachtwagen moet helaas ook mijn kant op. Na twee keer kijken geef ik een flinke stoot gas en ga hem voorbij. Die arme man kan er ook niets aan doen dat ik op dit moment mijn emoties maar moeilijk kan reguleren.

Gedachten vaag houden (Want stel wat er achter weg komt ...). Daar ben ik best goed in. Slecht natuurlijk, want door mijn gedachten niet concreet te maken maar ze lekker onduidelijk te houden zodat ik er geen actie aan kan verbinden, hebben mijn emoties vrij spel. Geen wonder dat ze vandaag maar moeilijk in de hand te houden zijn.

Mijn afslag komt in zicht, tijd om de snelweg af te gaan. Als ik de polder in rij heb ik inmiddels mijn gedachten concreet gemaakt (ongerustheid onder ogen gezien) en er ook een actie aan verbonden. Tja wat voor de een een natuurlijk proces is, moet een ander zich eigen maken. Ik behoor tot de laatste categorie.

Maar wat geeft het, al doende leert men …