Het k-woord

Met de zwemtas in de hand en kindlief op de hielen loop ik het huis binnen, regelrecht naar de telefoon op het tafeltje naast de bank. Ik zie dat de nummermelder niet aangeeft dat er gebeld is. Dan maar de computer. Het postvak-in loopt vol met allerlei mailtjes, maar niet het mailtje waar ik op wacht. Als laatste optie bellen, de uitslag moet er inmiddels wel zijn.

Na een paar keer overgaan hoor ik de klik van het antwoordapparaat. Ja, daar heb ik dus geen zin in. Het volgende nummer. Er wordt opgenomen. Zin om te praten heeft de persoon aan de andere kant van de lijn niet. Het is even stil. Te lang naar mijn idee en duidelijk genoeg om te beseffen dat het goed mis is. Mijn gedachten worden bevestigd door de boodschap die volgt. Samen huilen we. Opgelucht dat na een week van spanning er een uitslag is, intens verdrietig omdat de uitslag niet goed is en een duidelijke stempel zal gaan drukken op de nabije toekomst.

Enkele uren later zijn we met z’n allen bij elkaar, mijn broers, ouders en ik. Als vanouds. Heel bijzonder en wat voelt dat goed. We lachen en huilen samen. Halen herinneringen op en spreken onze angsten uit. Wat zal de toekomst brengen? Er is hoop dat er toekomst is, daar zal voor gevochten worden, zeker, maar het leven in het heden is op dit moment genoeg. Meer dan genoeg.

Wij leven als familie in het geloof dat er na de dood een beter leven op ons wacht. Een bijzondere tijd komt, want over enkele dagen vieren wij het feest van de opstanding van Christus. En wat komt dat nu dichtbij, mooi dat we het kunnen vieren. Wil je me beloven na te denken en stil te staan hoe jou toekomst er uitziet? Nee, ik bedoel niet dit aardse bestaan, maar daarna. Niet vergeten hoor!

Mijn moeder hoorde deze week dat ze kanker heeft, uitzaaiingen naar de lever. Voor zover nu bekend is er hoop op behandeling.