Wachten duurt lang ...

Buiten straalt de zon. Vanaf mijn plekje achter mijn PC kijk ik naar buiten en zie prachtige schapenwolken langs drijven. Achter de schapenwollen wolken is het stralend blauw. De wind speelt met hun dikke vacht en in mum van tijd komen er nieuwe aandrijven, elk met een eigen vorm en omvang. De wind is fris en speelt met de vele bloesemblaadjes die de bomen rijk zijn. Er liggen hier en daar al opgehoopte bloesemblaadjes op de grond.

Het grasveldje even verderop is bezaaid met goudgele paardenbloemen. De een nog groter dan de ander. Hier en daar zie ik madeliefjes. Ondanks de teerheid van de witte blaadjes en de gele hartjes vallen ze op tussen de grove paardenbloemen. Ze eisen hun ruimte wel.


Verder is het stil op straat. Alleen de wind om het huis is te horen en de ruziënde musjes op het dak. Een enkeling loopt voorbij. Maar verder is er niets. Het lijkt saai, maar dat is het niet. Gedachten kunnen veelomvattend zijn en iets dat saai oogt tot leven schrijven.

Terwijl ik probeer te genieten en opschrijf wat ik zie, wacht ik op dat ene telefoontje. Zal het goed met haar gaan? Ik heb net nog gebeld, maar er was niemand thuis. Is dat een goed teken of juist slecht. Er zit niets anders op dan te wachten.

Ze zal wel bellen dat heeft ze beloofd. Maar wanneer? Wachten duurt lang als er zorgen in het spel zijn. De telefoon gaat. Ik zie het bekende nummer in het schermpje oplichten. ‘En?’ vraag ik meteen. ‘Ze is nu in goede handen.’ zegt een opgeluchte stem.