Aangekomen

Het is stil in de kamer. De zuurstofpomp is afgesloten, de morfinetoevoer stopgezet. De aanwezigen staan stil en vol ongeloof te kijken naar de vrouw in bed. Het dringt nog niet helemaal door dat er geen ademhaling meer te horen is.

De pantoffels, voor eeuwig werkeloos, staan als stille getuigen onder het bed. De pioenrozen op de wastafel zijn tot hun volledige bloei gekomen. Op het nachtkastjes ligt een puzzelboekje. De trillende lijnen over de gebruikte woorden geven aan in welke toestand de laatste puzzel is gemaakt. Naast het boekje ligt haar bril. Op de uiterste hoek van het nachtkastje staat een klein plastic maatbekertje met medicijnen die de vrouw in bed in zou hebben moeten nemen.

Op de tafel in de hoek naast het raam staat koffie, thee en sinaasappelsap. De gebruikte kopjes eromheen. In de loop van de uren is er aardig wat doorheen gegaan.

Buiten schijnt de zon. Op de parkeerplaats rijden auto’s af en aan. Aan de bomen op de parkeerplaats is te zien dat er een flinke bries staat. Zusters op de gang lopen heen en weer, dragen zorg voor de patiënten in de andere kamers.

Het leven gaat door, maar in deze kamer staat alles even stil. De vrouw in bed heeft het tijdelijke bestaan voor het Eeuwige Leven ingeruild.

Het is 23 mei 2011 vlak na de middag.