Op weg naar Huis

De lift brengt ons naar de derde verdieping van het ziekenhuis. Ik stap uit de lift en loop met lood in mijn schoenen naar kamer 305. Een oude man zit op de gang en vertelt al gebarend zijn verhaal aan z’n buurman. Het leven gaat door ja, dat van mij staat gewoon even stil.

De gordijnen in de ziekenhuiskamer staan wagenwijd open. Ik zie de parkeerplaats vol staan met auto’s. De bomen zijn lichtgroen en waaien met de zachte wind mee. Op de wastafel staat een prachtige bos pioenrozen. Ze zijn uitgekomen en hoe! De vrouw in het bed is gek op deze bloemen. Ik heb ze niet voor niets gekocht, gelukkig.

Aan het tafeltje naast het bed hangt een grote familiefoto, genomen twee weken geleden. Onder de wastafel staan de groene pantoffels van de vrouw in het bed. Werkeloos. Op het tafeltje staan een paar bekertjes drinken en een elektronisch fotolijstje. Ik zie enkele dierbare foto’s voorbijkomen. Aan het bed van de vrouw zit haar man. Dicht naar haar toegebogen. Ze praten samen. Een mooi gezicht.

De vrouw in bed ziet ons aankomen. Haar man kijkt op en maakt plaats. Hij gaat aan het voeteneind van haar bed zitten en kijkt vanaf die plek naar zijn vrouw. Hij lijkt alles in zich op te nemen om het niet meer te vergeten. Verloren voel ik me, omdat ik niet weet wat ik zeggen moet.

In het bed ligt een sterke, krachtige vrouw, die lichamelijk volledig is afgezwakt door de ziekte die ze in zich draagt. Maar geestelijk weet ze wat ze wil en brengt de boodschap luid en duidelijk over. ‘Ik ga naar Huis.’

Woorden ontbreken, maar een gebed rijst in me op. ‘Oh Heer, laat haar een lijdensweg bespaart blijven.’