Kleine moeite groot geluk

Het is tegen achten als ik de sleutel in het slot steek. De sleutel past nog en ach waarom ook niet. Binnen ruikt het muf en is het benauwd. Eerst een paar ramen open om de warmte z’n vrijheid te gunnen en de muffe geur te verjagen. Wat wil je met deze temperaturen. Het huis staat er verloren bij zo zonder z’n bewoners, maar het geeft niet morgen zijn we weer terug.

We gunnen ons geen koffie. Er is werk aan de winkel. We verdelen de taken. Ik ga naar zolder en schoonzuslief doet de koelkast. Op zolder valt eigenlijk maar weinig te doen. Wat wil je, het huis wordt bewoond door twee mensen. Daar wordt het niet echt vuil van. Maar toch haal ik een doek over alles wat een oppervlak heeft. Schoon is schoon en dan hoeft het voorlopig ook niet meer te worden gedaan. Als het stoffen erop zit moet ik met een afschuwelijk irritante stofzuiger proberen dezelfde verdieping te zuigen. Trekken gaat nog wel, maar duwen. Dan alleen maar trekken, ook goed. Als het maar gedaan wordt.


Samen beginnen schoonzuslief en ik aan de eerste verdieping. We blijven ons verbazen hoe weinig stof een huis vergaart als je er maar met z’n tweeën in woont. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik thuis te weinig stof. Bij mij vliegen regelmatig de stofwolken hoog op, zeker met dit weer als door de openslaande ramen de witte vlokken binnen dwarrelen alsof het hun eigen huis is.

Na anderhalf uur wordt het tijd voor een sapje met een koek. Effe zitten … dachten we, totdat schoonzuslief haar heerlijke sapje over de vloerbedekking gooide. En daar gingen we weer met sopdoek en handdoek om de vlek zo gauw mogelijk te verwijderen. Dan maar weer aan het werk …

Uiteindelijk belanden we beneden en soppen we of het een lieve lust is. Als alles is gedweild en opgeruimd sluiten we met een voldaan gevoel af. Heerlijk om onze ouders, nu het allemaal niet zo makkelijk gaat, een opgeruimd huis en een heerlijke thuiskomst te bezorgen.

Kleine moeite een groot geluk.