U bent de …. wat zegt u?

Het is een uur of vier als de telefoon gaat. Ik droog mijn handen af en loop onderwijl naar de telefoon. Aan het nummer kan ik niet direct zien wie het is. Het is het netnummer uit het dorp. Inmiddels nieuwsgierig geworden neem ik op en zeg mijn naam.

Aan de andere kant van de lijn wordt snel gesproken. Haar naam ontgaat me, maar hoor wel dat ze een medewerkster is van de Albert Heijn. De Albert Heijn? Wat moet ik daar nou mee? Schiet het door mijn hoofd.

Ik was het even vergeten, maar vorige week deed ik mee aan de tulpenactie. Als ik twee bossen tulpen kocht kon ik iets winnen. Dan moest ik wel mijn kassabon inleveren met mijn naam en telefoonnummer erop. Zonder enige verwachting schreef ik braaf mijn naam en telefoonnummer op het bonnetje. Nou ja bonnetje … bon, want hij was best lang eigenlijk.

Nederlander als ik ben vroeg ik of ik twee keer mee mocht doen, omdat ik vier bossen had gekocht Dat verdubbelde mijn kans om iets te winnen. De klantenservicejuffrouw keek mij zuchtend aan. Zo van weer zo iemand … Een beetje ongelijk had ze niet, maar ik kon het natuurlijk proberen. Het antwoord wat dus nee, de vier bossen stonden op één bon en dus kon ik maar één keer mee doen.

Ik loop naar de uitgang en doe mijn bon in de bak bij de enorme hoeveelheid bonnen die er al zitten. Die van mij kan er nog net bij. Totaal vergeten die bon. Maar aan de telefoon laat de mevrouw van de AH mij weten dat ik toch echt iets gewonnen heb! Ik kan het natuurlijk niet na één keer zeggen geloven en vraag het nog een keer. Een gourmetstel nog wel!

Een paar dagen later haal ik hem op, samen met nog een paar gelukkigen. Nu alleen nog wachten op de krant! Want als het goed is staan we er in. Lachend van oor tot oor!