Anders dan anders

Het is een zonovergoten dag. Vroeg in de morgen waren de voortekenen al te zien. De eerste mistige ochtend van het seizoen. Het inluiden van de tweede helft van de zomer is begonnen.

Ik rij de parkeerplaats op en parkeer de auto op de eerste parkeerplaats. Er staan aardig wat auto’s. Een vrouw staat bij de ingang van het gebouw. Mogelijk om verlate gasten op te vangen.

Ik steek mijn arm door de zijne en lopen samen richting het hek dat toegang biedt tot de rustplaatsen. Een vrouw en haar zoon lopen vlak achter ons aan. Ik houd het hek voor ze open. Een dankbare knik is het antwoord.


Als we het pad aflopen zie ik de boom. Ja daar moet het zijn. Het is heel stil. Alleen het geklak van onze voetstappen is te horen. Geen gefluit van vogels, geen hondengeblaf op de achtergrond, zelfs geen voorbijrazende auto’s. En alles is zo groen om ons heen. Tot volle bloei gekomen. Was het enkele maanden geleden ook zo’n kort stuk naar de boom? Voor mijn gevoel was het pad toen veel langer.

Dan staan we voor haar graf. Samen. Een naamplaatje aan het voeteneind laat zien wie hier begraven ligt. Straks vervangen door een mooie steen. We zijn stil en kijken naar de naam en de data op het plaatje. Vandaag, 22 augustus, haar geboortedag, zou ze 66 jaar geworden zijn.

We zijn nog even stil en lopen daarna via de andere kant richting de uitgang. Voor ons loopt een vrouw in lichtgebogen houding. Ik ken haar. Ze heeft vast het graf van haar man bezocht. Verder is er niemand te zien.

Een goed gevoel doorstroomd mijn lijf. Ik heb hier goed aan gedaan, ik weet het zeker. Het was niet makkelijk, dat niet, maar wel goed.

Als we terug zijn, zet ik de gele bos bloemen die ik heb meegenomen in een vaas midden op tafel. Prachtig zijn ze, haar lievelingskleur.