Dat is pech! Of juist geluk?!

We rijden in een gestaag tempo naast elkaar. Mijn hand rust op zijn rug om hem mee te nemen op mijn ritme. Dat gaat wat sneller, want de regen valt met bakken uit de hemel. Alweer.

We gaan in een flink tempo de bocht door als zoonlief onderuit gaat, mij in zijn val meenemend. Gegil en gehuil is het antwoord op de val. Niet alleen dat, maar ook stekende pijnen en bloed. Maar dat is mijn minste zorg. Zoonlief ligt onder mij en ik moet mijn vreselijk huilende ventje onder mij vandaan zien te krijgen.

Ik sta op ook al doet alles pijn. Een stekende elleboog belet mij om mijn schreeuwende zoon te troosten. Hij komt onder de fietsen vandaan en blijft maar huilen. Ik laat mijn vervelend stekende arm hangen en vraag zoonlief wat er is. Hij maakt zich vreselijk zorgen om broerlief die ergens buiten loopt in het onweer. Wat als de bliksem hem raakt. Ach de schat. Ik maak mij daar allerminst zorgen over, want broerlief loopt niet in zeven sloten tegelijk.


Ik heb zo’n pijn dat ik niet direct zoonlief kan bekijken op al z’n bulten. Maar huilen en rondlopen is een goed teken. Nergens bloed … ook fijn. Bij mij dan, maar dat is van later zorg, we moeten thuis zien te komen.

Wat fijn dat er mensen zijn die je even te hulp schieten en vragen of ze iets voor je kunnen betekenen. Dat doet goed, maar ik wil naar huis. Kijken wat er aan de hand is. De sturen staan fors scheef, maar we kunnen nog fietsen. Mijn arm slap langs mijn lijf.

Als we thuiskomen vraag ik m’n oudste of hij alsjeblieft broodjes wil smeren. Terwijl ik de schade bekijk komt hij met een rijstwafel met pasta boven. Voor mij …
Als ik beneden kom doet hij net een koffiepad in de Senseo. Ook voor mij …


Dan haalt hij een laken en kussen van boven voor z’n broertje die met een pijnlijke elleboog op de bank zit. Broertje heeft ook een rijstwafel met pasta gekregen. Dan pas gaat mijn oudste zitten om zijn rijstwafel soldaat te maken.

Even vergeet ik mijn pijn en geniet van de liefde van mijn kind! Wat een zorgzaamheid. Feilloos aanvoelend dat mama en broertje even zijn uitgeschakeld.

Als ik me wat beter voel ga ik hem knuffelen en vertellen hoe lief ik dat vindt.

PS. Een hoop pijn, veel schaafwonden, geen gebroken botten.