Hoera, mijn eerste CWO diploma!

Terwijl de zon mijn lijf verwarmt loop ik langzaam de dijk over, langs de toiletgebouwen en het eerste veld met caravans. Bij het volgende veld kijk ik even over het water en als ik niets zie loop ik door naar het daaropvolgende veld onderwijl bedenkend dat het een prachtige camping is. Weer niets op het water te zien. Ja enkele zeilboten die volop gebruik maken van de windkracht. Op de achtergrond een klein vrachtschip.

Als ik de bank heb bereikt ga ik even zitten. Wat is het hier heerlijk. Vlak voor me speelt een hond met het riet langs de kant van het water. Een eindje het water in, op een veilig afstand van de hond, zie ik een stel zwanen met hun drie jongen. Als ik even blijf kijken zie ik vijf achterkantjes omhoog staan. Het is een kostelijk gezicht. Nog net in mijn blikveld zie ik een aantal wilde konijnen hun toevlucht in de struikjes nemen.

Dan wordt mijn oog getrokken naar het doel van mijn bezoek. Verderop in het water is een groepje kinderen druk bezig. Ieder in hun eigen optimist. De zeilen zijn al afgebroken, maar er moet nog van alles gebeuren. Ik sla genietend de kinderen gade. Wat is het kostelijk als je kind kan genieten van zeilen.


Eenmaal aan de kant moeten de kinderen het zeil netjes opvouwen, het touw er omheen draaien en de geleerde knopen maken, zodat alles goed bij elkaar blijft zitten. Daarna wordt het zeil netjes opgeruimd.

Het is tijd om zoonlief op te halen. De zeilinstructeur vraagt om de vorderingsstaat van zoonlief. Als zoonlief klaar is komt de zeilinstructeur naar hem toe en geeft hem zijn vorderingsstaat terug, met het compliment dat hij weer een puntje gehaald heeft.

Met grote ogen kijkt zoonlief naar de binnenkant van zijn vorderingsstaat. Geen puntje erbij, maar zijn diploma gehaald, zijn eigen dikverdiende CWO-diploma …

Gefeliciteerd lieverd, wat heb jij een doorzettingsvermogen!