Rodelen en kriebeltjes

‘Mam ga je mee naar de rodelbaan?’ Slik, wat moet ik nu zeggen. Nee lieverd ik heb geen zin. Of, nou kind morgen, ik beloof je dat we morgen gaan rodelen. In de hoop dat hij het tegen die tijd wel weer vergeten is. Of moet ik zeggen dat ik het best een beetje eng vind en ze maar met hun vader moeten gaan. Niets van dat alles. Ik zet me over m’n angsten heen en antwoordt zoonlief stoerder dan ik mij voel: ‘Dat vind ik een heel goed idee lieverd we gaan.’

We lopen door het prachtige bos naar de rodelbaan. Op een enkele plek is door het vochtige weer een paddenstoel omhooggeschoten. Hij staat er een beetje verloren bij, dat wel. Vogelgeluiden te over. De jongens laten ook hun uitgelatenheid in het bos doorklinken. Ze gaan al limbodansend onder de slagoom door.

Zodra de rodelbaan in zicht komt zegt zoonlief: ‘Mam ik ben acht dus ik mag alleen.’ Eh alleen? Daar komt dus niets van in. Ik laat toch mijn zoonlief niet in z’n eentje van zo’n snelle rodelbaan gaan? Ja remmen doen ze allemaal … zeggen ze. Maar hoe moet ik hem dat nou liefjes vertellen?

De oplossing volgt drie minuten later. ‘Heeft u een paspoort mee mevrouw?’, vraagt de kaartverkoper. Die heb ik niet mee en dus mag zoonlief niet alleen van de rodelbaan. Ik haal opgelucht adem. De bakjes zitten los op de rails en als je dus te hard gaat, kan het bakje de bocht uit vliegen.

Zoonlief vind het gelukkig geen enkel probleem en even later gaan we met z’n tweetjes naar beneden. Zo’n eerste keer heb ik de hendel meer dan vaak ter hand genomen … De tweede keer, met de jongste die boven stond te wachten, ging het al een stuk beter.

Echt ik word hier nog bedreven in. Maar die kriebeltjes in mijn buik hé als het echt hard gaat. De jongens hebben het nergens over. Hoe harder hoe beter …