Omzien naar elkaar! (fictie)

Het is kerstavond. Ik sta voor het raam en kijk naar de neervallende sneeuw. Eindelijk een witte kerst. De klok op het dressoir geeft zeven uur aan. Ik besef dat ik mijn voornemen niet langer kan uitstellen. Loom rek ik mij uit en ga naar de gang om mijn jas en schoenen aan te trekken. Waarom heb ik tot het laatste moment gewacht? Weken geleden wist ik al dat er vanavond om tien uur een kerstconcert zou zijn. Toen al had ik me voorgenomen mijn nieuwe buurvrouw mee te vragen. Maar ik zie er tegenop. Stel dat ze nee zegt of een doorzichtige smoes verzint om niet te mee te hoeven gaan. Ik ben bang afgewezen te worden.

Als ik de voordeur opentrek komt de kou me tegemoet. Ik ril ondanks mijn dikke winterjas. Ik stap de deur uit en trek hem zachtjes achter me dicht. Voorzichtig loop ik over de verse sneeuw. Bij het tuinhek kijk ik even achterom naar mijn voetafdrukken. Vroeger vond ik dit al leuk. Als eerste over de verse sneeuw een voetspoor maken. Er ligt zeker wel een centimeter of tien en het einde lijkt nog lang niet in zicht. Ik kijk naar de grote dennenboom op het pleintje. Hij is prachtig. Door de vele lichtjes en de hopen sneeuw die hij moet dragen lijkt de boom zo uit een ansichtkaart geknipt.

Voorzichtig loop ik verder en denk aan mijn buurvrouw. Ze lijkt me eenzaam. Sinds ze hier woont heb ik niet gezien dat ze regelmatig bezoek ontvangt of zelf ergens naartoe gaat. We kennen elkaar niet zo goed, maar dat weerhoudt me er niet van om naar haar toe te gaan. Als ik haar tuin inloop komt het geluid van gedempt gepraat mij tegemoet. Ik blijf even staan. Verbaasd vraag ik me af of het vrolijke geluid werkelijk bij de buurvrouw vandaan komt. Ja, het lijkt er wel op.

Voordat ik mij kan bedenken loop ik naar de deur en bel aan. Terwijl ik wacht tuur ik door het matglazen raampje in de deur naar vage schijnsels in de gang. Ik hoor gestommel en doe snel een stap achteruit. De deur gaat open. Mijn buurvrouw kijkt me verrast aan. Ze had me niet verwacht dat is duidelijk. Na een korte aarzeling vraagt ze me binnen. Nu ik in de gang sta zijn de stemmen in de kamer goed te horen. Het lijkt wel alsof ze een huis vol heeft. De gang blijkt zacht verlicht door een slinger van kerstlampjes aan de wand. Het doet knus en gezellig aan.

Ik haal diep adem en zeg “Ik had u mee willen vragen naar het kerstconcert, maar ik begrijp dat u een huis vol hebt.” Mijn buurvrouw lacht en zegt vriendelijk “Wat vind ik dat lief van je. Mijn huis zit inderdaad vol, want wij gaan straks met z'n allen naar het kerstconcert. Wil je misschien met ons mee?”

Een gevoel van onzekerheid overvalt me, want de rollen zijn ineens omgedraaid. Ik bedank voor het aanbod en mompel iets vaags over vrienden en het kerstconcert. Terwijl ik praat stap ik alweer over de drempel naar buiten. De buurvrouw roept me nog na dat ze het gezellig zou vinden als ik mee ga. Ik kijk nog even om, steek mijn hand op en bedank haar.

Als ik terugloop is de sneeuw hinderlijk plakkerig. Ik veeg over mijn ogen en geef een schop tegen het tuinhekje. Ik maak de deur open en stap een donker en stil verlaten huis binnen.