Zoonlief en de dokter

‘Mam, je moet hier iets aan doen.’, roept zoonlief vanuit zijn bed. Ik kijk naar de pukkel halverwege zijn keel. Ik denk dat het een waterwrat is en dat er dus niet meer op zit dan te wachten totdat het weggaat. Maar zoonlief is er niet gerust op en wil dat ik iets onderneem. De dokter. Ik besluit de dokter er maar eens naar te laten kijken. Ik beloof zoonlief dat ik de huisarts bel.

Dat komt goed uit, want we hebben alle drie wat. De oudste met een waterwrat of iets dat daarvoor door moet gaan halverwege zijn keel, de jongste een bult op z’n teen en ik kom maar niet af van het eczeem in mijn gezicht ... lekker plekje …

Wij mogen woensdagmiddag aan het einde van de dag. Hebben we alle tijd. Ik zeg nog tegen de assistente dat we niet zoveel tijd nodig hebben. Tien minuten voor drie personen is meer dan genoeg. De jongste is zo geholpen. Dan is de oudste aan de beurt. Als ik van te voren had geweten wat ons te wachten stond, was ik niet gegaan …

Het is geen waterwrat maar verkalkt talg. Geen probleem zou je denken. Weghalen en klaar. Maar het gaat toch even anders. Het bultje moet worden open gebrand. Zodra zoonlief in de gaten heeft dat het zeer gaat doen is het mis. En het is goed mis, want het doet ontzettend veel pijn en het lukt niet het bultje open te branden. Dan maar lepelen en dus gaat de dokter met zo’n ‘piepklein scherp ding’ aan het lepelen. Ach de arme schat had het niet meer.

Ik ben geen held en heb het zweet onder mijn oksels. Tot overmaat van ramp huilt de jongste met de oudste mee. Hij leeft zo met zijn broer mee en vindt het zo moeilijk dat hij pijn heeft dat hij helemaal van slag is. Ik kan geen twee kids steunen en heb mijn aandacht nodig bij zoonlief op de pijnbank.


Als de martelgang voorbij is, blijft zoonlief huilen, ook als ik aan de beurt ben en nog steeds als we thuis komen. De dokter heeft zoonlief fors beet genomen. Een ding is zeker zoonlief en de dokter zijn even geen vriendjes meer!

En die tien minuten? Dat zijn er dik dertig geworden …